Van Spearfish via Devils Tower naar Sheridan

Wat was de dag van gisteren een mooie zeg! Zoveel bergen beklommen en afdalingen gedaan dat ik er nog pijn in mijn kuiten heb. Er vielen weer extra punten te scoren met de tussensprint. En in het klassement van de bolletjestrui gaat Suus nog steeds stevig aan kop.

De expeditie van de dag zou Devils Tower worden. Zo'n 1,5 uur rijden naar het noord westen. En dan door naar de volgende plek die we "thuis" zouden noemen voor en dag. We zijn net het ontbijt aan het afruimen als er op de deur van ons mobiele huis word geklopt. Ik loop door de woonkamer naar de keuken, en vanuit de gang doe ik de deur open. Het was een 50 jarige hippie met lange grijze haren en een felgekleurd T-shirt. Hij deed me denken aan die hippie uit That 70’s show. Het was de is de camping eigenaar die me een brief in mijn handen geeft terwijl hij zich verontschuldigd voor het storen. Ik kijk naar de brief en krijg de uitleg dat omdat het water niet op de staplek was aangesloten, we 50% korting kregen. Want hij voelde zich toch wel een beetje schuldig.

De rit naar Devils Tower was wederom een mooie, en ik merk dat ik in herhaling val bij het schrijven. Maar het is toch elke keer weer zo. Filmpjes sectie, drive up to Devils Tower. Al vanuit de verte konden we Devils Tower zien liggen. We hadden weer gekozen voor de scenic route, en zijn ver van de Interstates gebleven. Wat is dit land toch mooi, zo groots, zo wijds en zo anders als dat je in Europa vind. De natuurverschijnselen zijn zoveel groter. Als de aarde bij de over elkaar schuivende tectonische platen bij ons de Utrechtse heuvelrug heeft gemaakt, maakt het hier the Black Hills. Als het in Europa de Alpen maakt, maakt het hier de Rocky Mountains.

Er waren een aantal wandelpaden te doen. Één daarvan was een 45 min ronde rond de basis van Devils Tower. Ik heb mijn bergschoenen aangetrokken, mijn wandelstok afgestoft en ben de uitdaging aangegaan. De eerste 50 meter was al stijl omhoog, ik gok een 7 á 8%. Eenmaal bij het begin van de ronde was het redelijk vlak, een beetje glooiend. Maar naarmate het ik pad volgde werd het toch nog wel een aardige wandeling. gelukkig waren er tijdens de wandeling legitieme redenen om zo hier en daar te stoppen. Gelukkig. Wat een gigantische berg is dit zeg. na een minuutje of 15 het pad te hebben gevolgd besloot ik toch om de berg maar eens van dichtbij te bekijken. En klom en klauterde over grote afgebroken en gevallen stukken rots omhoog naar de wand van Devils Tower. Tijdens de klim zag ik dat ik niet de enige was die deze gedachte had. en vond een keurig gestapeld hoopje rotsen. Ik besloot er nog één bovenop te leggen.

Nadat ik weer beneden was stond er een bordje: Vanaf hier niet verder klimmen zonder schriftelijke toestemming die U bij het visitors center kunt krijgen. Boete; $150,-. Lekker dan, hadden ze dat niet wat eerder kunnen zeggen......Tijdens de ronde waren ook de uitzichten vanaf de berg prachtig.

Na het nodige bergbeklimmen keek ik maar eens op mijn klokje. En ik mijn kinderlijke vreugde was ik de tijd uit het oog verloren. Ik hoorde Suus al zeggen; "moeten we weer een ambulance voor je bellen", het zou nml niet de eerste keer zijn tijdens een vakantie dat dat nodig is gebleken. Hongarije, Frankrijk, menigeen zal ze nog wel herinneren. Dus stevig de pas er in want ik wilde haar niet ongerust maken. het pad maakt weer een bocht, weer van de berg af. Ik kijk wat om me heen en zie dat er niemand bij me in de buurt is. Afsteken door het bos dus maar. Als een schichtige hinde spring ik over wat rotsblokken tussen de bomen door en uit het zicht van het pad. Als Columbus die zijn eerste stappen in de nieuwe wereld zette, loop ik door het bos aan de voet van Devils Tower. Zó, die padvinders badge kan ik ook weer op mijn blouse naaien. Zie filmpje Padvindertje.

10  minuten later sta ik weer bij de RV. Hoodie om mijn middel geknoopt, en het zweet op mijn rug. Tijd voor de sportschool. Suus heeft in de tussentijd in de RV even haar momentje rust genomen nadat ze de kop in het bolletjes klassement heeft overgenomen. We rijden van de berg af en natuurlijk nog even naar de giftshop. Je bent toerist of je bent het niet........

Hierna was het nog een dikke 2 uur rijden naar Sheridan Wyoming. Dus het was tijd om te gaan. We klommen weer in ons huis op wielen en ik trapte het pedaal van mijn stalen ros in.

Weer een intensieve dag, met serieus stuurwerk. Morgen zal ik nog wat foto's en video's uploaden van onze rit naar de staat Wyoming waar Sheridan ligt. We moesten nog door een stormfront heenrijden die tegen de bergen aan lag. Nu op de camping hebben we voor morgen alweer een nieuwe campground gevonden. Daar zullen we twee dagen blijven rusten en ziet het weer er goed uit 20 tot 22 graden.

Volgende avontuur, Yellowstone!