Olaf Jansen en Jack Cino

Na de enigszins teleurstellende poging om op het circuit van Barcelona te komen stelden we het volgende doel in op de tomtom. Deze keer werd het de stad Lyon dat zou een mooi stuk de goede weg op zijn. Met de steeds groter wordende afstand tussen het Barcelona en ons werd de teleurstelling van het circuit ook steeds minder en het verheugen op de race in 2022 steeds meer. De reis liep zeer voorspoedig omdat het nog steeds rustig was op de Spaanse wegen. De aankondiging van het eerste stuk tolweg van de dag schoof voorbij in de berm en in de verte zagen we het eerste tolpoortje. Ik seinde Rick in om alvast klaar te zitten om het kaartje in ontvangst te nemen. Want zo´n tolpoortje is toch een soort van pitstop. En wij zouden wel even het Spaanse record tolpoortkaartjetrekkenstopengo verbeteren. Spiedend in de verte probeerde ik te kijken op de borden welke van de poortjes we moeten hebben. Het is niet zomaar even de pits in en uit. Nee, het is een opéénstapeling van keuzes die in een split second gemaakt moeten worden. Waar is het poortje dat andere weggebruikers laten schieten? Waar is de rij het langst? En vooral waar het kortst? Vaak blijkt dat de vrachtwagenlijn leeg is aangezien de meeste vrachtwagens zo’n kastje hebben is dat een goede optie. Helaas… een vrachtwagen neemt de linker van de drie meest rechtse rijen en blokt daarmee mijn poging voor die rijen af. Links dan? Helaas, die is alleen voor met een automatisch kastje. De enige optie blijft de midden sectie. Ik kan ondertussen de borden van de tolpoortjes lezen, althans? Alle borden zijn afgeplakt met grote zwarte kruizen van tape. Er valt weinig meer te lezen van wat er stond. Ik kijk nog eens naar de rijen en zie dat geen één auto, motor of vrachtwagen stopt. Iedereen rijd door? Op gematigde snelheid maar wel gewoon door.

Hé, kijk daar zegt Rick zie je dat. Daar bij de ingang lijkt het hek niet te zijn afgesloten. We lopen erheen om het van dichtbij te bekijken. En inderdaad het tien meter lange en drie meter hoge groen gecoate toegangshek blijkt op een kier te staan. Dus ik denk, wat een kier is kan een spleet worden. En een spleet kan groot genoeg worden om een doorgang te zijn. Nonchalant leun ik tegen het hek, werp een blik naar binnen en maak een foto terwijl ik met mijn voet wat kracht uitoefen op het onderste deel van het hek. Best zwaar maar heel langzaam komt er beweging in het hek. Ik kijk Rick aan en kijk nog wat om me heen. Niemand te zien. Met mijn hand en voet tegelijk zet ik nog wat extra kracht en zie daar het hek is vergenoeg open om mijn ingehouden buikje ertussendoor te krijgen. Ik kijk naar Rick. Zonder woorden begrijpen we elkaar. Rick kijkt nog een keer achterom en floep…. We zijn binnen. Snel lopen we onder de tribunes door en uit het zicht van de grote poort bij de hoofdingang.

Waarom rijden alle auto’s nu gewoon door? Samen kijken we op de tijdelijke borden die bij de tolpoortjes staan en in ons beste Spaans lezen we dat het een vrije doorgang is. Maar we mogen niet harder dan 30 tussen de poortjes door. Ik rem wat af, kies een rij en we rijden langs het kassa apparaat zonder te hoeven betalen. De poortjes zullen wel stuk zijn zeg ik nog tegen Rick. Voldaan dat we niets hoeven te betalen rijden we door. Zeker Rick was erg in zijn nopjes aangezien hij de terugreis de tol zou betalen en ik de diesel. De eerste winst had hij alweer te pakken. Een paar uurtjes sturen later was het tijd voor een lekker kopje koffie. Iedereen weet dat als je zulke lange stukken rijd je niet zonder a’cup’a Joe’s kan. Eenmaal aangekomen op de ruststop met het café zetten we de camper tussen de vrachtwagens. Want eerlijk is eerlijk, zo voelen we ons ook wel een beetje. Twee truckers op road-trip door Europa. Soms krijgen we zelfs lichtsignalen van de echte mannen als we mogen invoegen. En daarmee hoor je toch wel bij de club. Ik bedank de trucker met het gebruikelijke truckers lichttaalsignaal éénmaal rechts, éénmaal links en nog éénmaal rechts knipperen. Maar zoals gezegd stonden we al geparkeerd tussen de vrachtwagens. En bij elke stop bellen we even met het thuisfront om de voortgang door te geven en te horen hoe lekker het weer thuis is. We vertellen het verhaal van de tolpoortjes en hoe raar het voelde om daar zo door te rijden. Dat het voelde of we iets stiekems deden en hoopte dat we de borden goed hadden begrepen. Waarop Suus zegt dat vanaf één september sommige tolwegen tolvrij zijn. Oja, bedacht ik me. Dat klopt. Dat had Suus al verteld. We hangen op en halen ons kopje koffie. En cappuccino voor Rick en een dubbele espresso voor mij. We lopen weer terug naar de camper om van dit warme bakkie te genieten voor we weer weg willen rijden. Lopend naar de camper tussen al die grote vrachtwagens was het toch wel duidelijk. Het was een gevoel dat we erbij hoorden, niet meer dan dat. Want zo groot was ie nou ook weer niet……..

Lyon kwam op de borden en het leek erop dat we met wat goede wil misschien wel voorbij Lyon zouden kunnen komen. Dat zou wel prettig zijn want dan hoefden we de volgende ochtend niet eerst door Lyon heen. Dan hadden we dat alvast maar gehad. We waren sowieso al lekker opgeschoten. Ik vroeg aan Rick of hij het zag zitten om wat langer door te rijden. We waren al voor 09:00 uur de weg op gegaan en als we tot 19:00 door zouden rijden dan maakte we een goede voortgang. Zo rond 16:20 nam ik de afslag de snelweg af een rustplaats op. Tijd om een camping uit te zoeken. We zetten de tomtom weer op landkaartstand en de campings komen als stippen voor onze ogen op de kaart tevoorschijn. Nu we al enige ervaring met tijd en lengte hebben. Twee parameters die Suus kan bevestigen. Van de heenreis mensen, van de heenreis. Get your minds out of the gutter. Wisten we wel ongeveer tot hoever we moesten kijken om een stip uit te zoeken. Er lag er één mooi tussen Lyon en Dijon in dicht bij de snelweg. We klikken hem aan en de tomtom gaat zijn rekenwerk doen. Ondertussen gokken we er een beetje op los hoever en hoelang het zou zijn. Dertig seconden later geeft tom ons het verlossende antwoord. We zouden rond 18:30 op de camping aankomen. Prachtig! De telefoon erbij en bellen maar. Een vriendelijke Franse vrouwenstem aan de andere kant van de lijn verontschuldigde zich voor het verkeer verbonden zijn en ik dacht waarom nu, waarom ik…… We reserveerde een plekje voor één nacht met elektriciteit. De dame vertelde ons wel dat we voor 19:00 bij de receptie moesten zijn. Geen probleem volgens tom. Met een dubbele espresso achter de kiezen en een wakkere bijrijder draaien we de snelweg weer op. Ondertussen waren we de Franse grens al gepasseerd en was de zon er ook weer bijgekomen. Dat maakt het reizen toch altijd net weer wat aangenamer. Ook waren we bij de eerste Franse tolpoortje gekomen. Helaas geen vrije doorgang en er moest een kaartje getrokken worden. Het was zo rustig dat ik uit drie vrije rijen kon kiezen en ik trok een kaartje. Ik overhandig het kaartje aan Rick en zeg hem dat de Franse tolwegen wel aan de dure kant zijn. Maar dat het ook wel lekker rijden is op het asfalt van de route du Soleil. De kilometers op de tomtom telden voorspoedig af en voor we het wisten was het tijd om de snelweg weer af te draaien. Op het moment dat ik de afrit af ben zie ik achter de tolpoortjes een rotonde. Hè die ken ik? Ik stop bij het tolpoortje en Rick rijkt mij het kaartje aan samen met een briefje van vijftig. Ik stop de kaart erin en kijk naar het schermpje. Nu heb ik een leesbril nodig zo nu en dan hoor, niet altijd. Maar zelfs ik kon dit lezen €78,50!!! Wat? Ehhh Rick we hebben twee van die briefjes nodig denk ik? Ik probeer het eerste briefje in te voeren in de net te lage briefpapier gleuf maar kom er niet bij. En om nu een briefje van vijftig weg te laten waaien leek me niet zo’n goed idee. Ik maak mijn gordel los en hang voorovergebogen uit het raam terwijl Rick me aan mijn broekriem vasthoudt zodat ik niet de diepte instort en steek het eerste briefje erin. Hongerig maakt het knipperende display me duidelijk dat ik nog meer moet invoeren. Het tweede briefje gaat erin. Het monsterlijke apparaat lijkt bevredigd te zijn. En als stank voor dank spuwt het ding het wisselgeld in euromuntstukken uit. In een nóg lager vakje van de zo campers gebruiksvriendelijke betaalmethode. Daar kon ik echt niet bij. Ik klim naar binnen en rij de camper een halve meter naar voren. Precies ver genoeg om de deur open te doen tussen het apparaat en een paal. Ik hang naar links en klem mijn rechtervoet als een ware alpinist onder het dashboard aan de bijrijder zijde. Na me maximaal uit te rekken kan ik net met mijn vingertoppen in het bakje. Met drie keer graaien haal ik de winst uit de gokmachine. Want soms heb ik het gevoel dat ze de toeristen een ander tarief laten betalen dan de Franse zelf. De slagboom gaat open en we mogen het vrije land weer in.

Die rotonde die ken ik echt. Ook nu gaan we weer eerst tanken en wat boodschapjes doen. Let op Rick, zeg ik. Zometeen bij de rotonde gaan we rechtdoor en dan rijden we zo het parkeerterrein van de Aldi op. Ja hoor pap! Nee echt, zeg ik. En ja hoor achter de rotonde ligt inderdaad een Aldi. Facetime mama zeg ik tegen Rick. En terwijl ik de rotonde opdraai hoor ik Suus zeggen. Nou jaaaaaa dat is ook toevallig. Daar zijn wij op de heenreis ook geweest. Zonder het te weten hadden we een camping bij een plaats waar we op de heenweg ook geweest waren om te overnachten. We lopen de Aldi binnen en halen een stokbroodje en wat te drinken voor de avond. Nu nog even tanken. Aangezien we precies dezelfde weg op moesten als die van de heenweg wist ik dus ook dat ik de eerste twee benzinepompen moest overslaan, aangezien de derde een stuk goedkoper was. We passeerden de eerste, en de tweede. Was er nu wel een derde? Of had ik de tweede moeten hebben? Nog een paar minuten later zie in gelukkig de derde benzinepomp opdoemen. En inderdaad was de prijs daar twintig cent minder duur. We vullen de tank en zien dat er een Carrefour naast zit. Aangezien ze bij de Aldi geen bakjes hadden voor onze noedels wipte we maar even snel naar binnen. En aangezien de tijd begon te dringen ging het in een drafje. Vlot weer buiten en in de camper. Camper? Camper? Ehhhhh….. Camper? Oeps we hadden de verkeerde uitgang uit de Carrefour genomen en stonden op een ander parkeerterrein. Gelukkig had Rick het snel door, en bewees dat maar dat het tijd was dat ik mijn rust zou pakken. We stappen in en rijden weer verder. Meer het platteland in en door de landerijen. Dit is wel een hele bekende brug zeg ik tegen Rick. Als we zou aan het einde links moeten denk ik dat ik weet welke camping we hebben gekozen….. NEE!!!!! Zegt Rick. Echt niet hoor! Als het weer die camping is dan blijf ik de hele nacht met mijn trui over mijn hoofd in de camper zitten. We gaan de brug over en moeten links. Als we straks weer rechts moeten en we rijden een bos in, dan is het echt zo zeg ik tegen Rick. NEEEEHHHH!!!! Echt niet hoor!!! Echt niet hoor!!! Na enig aandringen van Rick om niet naar die camping te gaan kon ik mijn lachen niet meer inhouden. Natuurlijk niet zei ik tegen hem. Dat was een één keer en nooit meer ervaring. We parkeren de camper onder een paar grote bomen tussen de beukenhagen. Ik zet het steelpannetje op met water, knikker wat noedels in de bij de Carrefour gekochte bekers en giet het water erop. Dinner is served! We spoelen de zoute noedels weg met een lekker biertje. Om en om gaan we even douchen en ons kaarsje gaat uit. Tijd om te slapen.

Vrijdagochtend 07:45 en de wekker op mijn iPhone gaat. Tijd om weer een lekker stuk door te rijden. Vlot gaan we weer ons ochtendritueel af. Eerst nog een kwartiertje snoozen. We maken oploskoffie en smeren een stukje stokbrood. Gelijk nog een extra stukje voor onderweg en zetten het water alvast bij de voorstoelen. We vegen de kruimels van de borden. Zo, de afwas is ook weer gedaan. Een stevige lik aan het mes en die kan ook de la weer in. Nog nooit zo schoon geweest. Luifeltje in, stoeltjes in het ruim en van de level blokken af. Stekker van het stroom eruit en alle ramen controleren. We are good to go! Rick helpt bij het achteruit manoeuvreren en nog voor de geplande tijd van 09:00 draaien we om 08:45 de snelweg weer op. Heerlijk rustig is het nog als we nog grappen maken over hoe het zou zijn geweest als we echt op weer zo’n camping terecht zouden zijn gekomen. Het volgende doel was Martelange, Luxemburg. Het bij camperaars en autovakantiegangers wel bekende straatje net over de Belgische grens in Luxemburg. Drank, drugs en ander versnaperingen kosten daar geen drol. Net als de diesel. Het ligt op de route en het is dus dom als je er niet even lang zou gaan. We deden het op de heenweg. Dus nu ook op de terugweg. De rit was een saaie maar een vlotte. Zo rond lunchtijd werd het wat drukker op de weg maar het mocht nog steeds geen naam hebben. We kregen goede hoop dat we wel eens in één keer door zouden kunnen rijden en Soest nog wel zouden kunnen halen als het meezat. Nadat we getankt hadden stelde we de tomtom in op Soest en tot onze grote verbazing gaf deze 19:00 als eindtijd aan. Nu weten we dat als je met de tomtom een uur rekent, je er met de camper vijftien minuten per uur bij moet tellen. Maar dan nog dat was in dit geval een uurtje. Dat moet te doen zijn! We draaien het dorpje uit en zien op de borden de Belgische plaatnaam Stavelot. En iedereen weet natuurlijk wel wat dat betekent. Daar ergens in de Belgische Ardennen ligt tussen de glooiende bergen die met mooie groene naaldbomen zijn begroeid een slang. Een 7004 meter lange zwarte monsterlijke slang. De gemoedelijke omgeving doet heel anders vermoeden. Maar als je hem eenmaal gezien hebt word je erdoor gebeten en laat het je niet meer los. De reis had zojuist een thema gekregen. En we zien ons met zijn tweeën al rondtoeren door Europa. Waren we eerst bij Barcelona naar het circuit geweest. Nu was de beurt aan het mooie Spa-Francorchamps. Onder het mom; “Nu we er toch zijn”. Ik zet de camper aan de kant nog voor we de snelweg op zijn. Google maps komt weer tevoorschijn en ik weet de plek te vinden waar ik in 2019 het circuit opgegaan ben voor de race. Dat is niet meer dan een hek aan de rand van een klein dorpje. Ik vind de precieze plek en stel de tomtom in. Een kleine 45 minuten later rijden we door het glooiende landschap en zie ik een kleine houten koeienstal in het weiland liggen. De vrachtwagenchauffeur achter me moet wel geschrokken zijn toen ik seinend met mijn remlichten vaart verminderde. Ik draai linksaf een weg in tussen de weilanden door en rij door het slaperige dorpje om pal voor het hek van de high speed corner op Spa Francorchamps uit te komen. We stappen uit en het eerste dat opvalt zijn de camera’s. Overal en op iedere paal. Gericht op elk hoekje van het hek. Nee hè niet weer. We lopen een stukje het bos in om het hek te onderzoeken….. niets. Overal groene doeken op de hekken en hermetisch dicht. We lopen nog even een stukje de andere kant op naar waar tijdens de races de ingang zit. Grote kettingen op de hekken. Wederom met enige teleurstelling lopen we terug naar de camper. Ook hier is een weg om het circuit heen. En we besluiten hem te volgen op zoek naar de hoofdingang. Dan daar maar even een fotootje, net als in Barcelona. We volgen de borden en komen bij de hoofdingang. Ik parkeer de camper naast die grote groene poort van drie meter hoog en tien meter breed.

Nu we achter de tribunes stonden die normaal tijdens de F1 race de tribunes zijn van het evenementen en uit het zicht waren namen we even de tijd om ons te oriënteren. Tot onze verbazing stonden we onder aan eau Rouge en konden we het heilige asfalt van Spa Francorchamps zien liggen. Wat nu als we daar eens heen konden? We kijken nog een om ons heen, niemand te zien. Ja heb je en nee kun je krijgen. Met enige vaart lopen we richting de baan. In de verte zien we dat opeen stuk van zo’n 20 meter breed er helemaal geen hekken meer staan. In de verte zijn twee werklieden de tribunes aan het afbreken. Ik zwaai en ze zwaaien terug terwijl ze zich omdraaien om het volgende stoeltje te demonteren. Oke denk ik. Dat ging makkelijk. Ondertussen lopen we nog wat harder door, niemand die ons wegstuurt. Nog honderd stappen zijn we verwijderd van het asfalt als er een personenauto over het circuit onze kant op komt en bij het gat in het hek stopt en uitstapt. Ach, zeggen we tegen elkaar. Het was het proberen waard. We waren immers al op het circuitpark en hadden al foto’s gemaakt. De man roept iets in het Frans tegen de werklui op de tribune en stapt weer in zijn auto. De achteruitrijlampen gaan aan en hij vervolgt zijn weg. Pfieuwww…. Denken wij. Doorlopen. We lopen door het gat ik het hak en wandelen met ongeloof over de curbstones het echte circuit op. Het zwarte asfalt tussen de geel en rode lijnen bevindt zich onder onze voeten. Vol adrenaline dat we nog steeds niet gepakt zijn beginnen we als een malle foto’s te nemen. Van de baan, van elkaar, selfies en panorama’s. Ik maak een foto als ik de personenauto weer over het rechte stuk zie aankomen rijden. OP goed geluk denk ik…. Als je hier met een personenauto rondjes aan het rijden ben dan kunnen wij toch ook wel mee????? Ik steek mijn duim op en maak een gebaar dat we graag mee willen liften. De man kijkt me aan als hij voorbijrijdt. Helaas, denk ik. En kijk de auto na als hij passeert. Plots lichten zijn remlichten op en stuurt de man de auto over de uitloopstrook terug onze kant op. Dat was t dan, zegt Rick. De man stapt uit en ik loop zijn kant op. In de auto zitten twee kinderen van een jaar of 8 op de achterbank. In het Frans begint de man tegen me te praten en vraagt wat wij hier doen. Ik leg hem uit dat we op doorreis zijn en net van circuit Barcelona komen en onderweg zijn naar Nederland. Ik vraag de beste man wat hij hier doet en waarom hij hier rondjes aan het rijden is. Hij blijkt de beheerder te zijn van de toilet en douche units op het circuit. En tevens de drone filmploeg aan te sturen tijdens de races. Na vijf minuten praten vraag ik of we niet een rondje met hen kunne meerijden? Ik zie dat je lekker aan het rijden bent hier. Wij zouden dat ook wel willen. En zonder enige twijfel kijkt de man op zijn horloge en zegt a demi ici. A demi ici? Herhaal ik. Qui, a demi ici. Hij vervolgt in het Engels dat hij zijn kinderen even uit de auto zal zetten en dan hier terugkomt om ons op te pikken!!!! Hij stapt in zijn auto en rijd weg. Met open monden geven we elkaar een boks. What did we just do? What did we just do!!!! We staan nog na te trillen en ik stuur Suus een berichtje met een foto. Rara waar ben ik. En op hetzelfde moment hoor ik Rick tegen Suus praten. Hij had facetime aanstaan en liet de baan zien. Kijk mam waar we zijn!! Kijk!! KIJK!!! Wij staan op het circuit in Spa!!!

Over het rechte stuk komt richting ons een officieel busje van het circuit aanrijden en de beste man stopt voor mijn voeten. In het busje zit een stevige Marokkaanse Fransman. Met zijn lange baard en zware stem vraagt hij wat we hier doen. Ik kijk de man uit en vertel hem dat we op uitnodiging hier wachten zijn totdat we onze rondrit over het circuit zijn. Op uitnodiging van wie dan? We hebben de uitnodiging van de baas van het droneteam zeg ik de man. Hij aarzelt en pakt zijn telefoon. Van de man die hier met zijn zwarte personenauto over de baan rijd, vervolg ik. Dat lijkt het te doen. Hij legt zijn telefoon terug op zijn dasboard en rijd weg. Met grote ogen kijkt Rick me aan. We gaan het doen. We gaan het doen! SHOTGUN!!! Roept Rick. Fuck denk ik, maar ja shotgun. Op één voorwaarde, je moet de hele ronde filmen. Dit moet op camera!

De man in de zwarte auto komt aanrijden om stipt half. Stapt uit en opent de deuren voor ons. We stappen in en de man rijd het circuit op. We praten met de man terwijl we een ronde over Spa Francorchamps rijden. Waar we het over hadden? Geen flauw idee! We waren heel hard aan het genieten. Kijk maar eens naar het filmpje dan kun je ons zien gaan. Eau Rouge, Raidillon. Kemmel straight, Pouhon en Blanchimont. Chicane en La Source hairpin. BEEN THERE! DONE THAT! Mooier dan dit konden we onze rit niet afsluiten. Zo zie je maar. De aanhouder wint. Kijk maar op het filmpje. Het geluid is wel een ietwat ge-edit aangezien onze conversatie eigenlijk de beelden verstoorde. Geniet!

Om 22:00 vallen we bij Rick thuis met onze kontjes op de zachte kussens van de bank. De rest van de rit terug naar Soest is niet de moeite waard om te vermelden. Maar geloof me, het ging over raceauto’s en reizen. En dat dit nog lang niet het laatste was.