Euforie en een geblokkeerde bankrekening.

De dagen passeren in een soort van roes en het eerste besef als we onze ogen opendoen is dat we een huis hebben gekocht. En dat lekkere gevoel groeit met de dagen. Soms is het heel moeilijk te geloven. We praten en kijken we terug naar hoe het allemaal begon. De wens was er al lang, heel lang. En die wens is werkelijkheid geworden. We hebben dat huis gevonden. Het huis waar we beide geen water bij de wijn hebben hoeven doen. Dat ene huis dat voor ons alle hokjes aankruiste. Een oud huis met een ziel. Een plek met rust.

Maar die rust is gekomen na een hoop onrust. In mei 2016 heeft Suus zich voor het eerst met klachten ziekgemeld na al lang zich niet lekker te voelen. Een fietstocht in Thailand in augustus 2016 waarbij Suus vreemd genoeg moest afhaken. Die helaas verstrekkende gevolgen zou hebben. Op 9 december 2016 kreeg Suus haar diagnose na jaren zoekende te zijn geweest. En uiteindelijk de overwinning op haar ex-werkgever "waar we de naam niet van noemen". Op 15 mei 2019 was ik extra vroeg thuis nadat ik de mededeling had gekregen dat ik bij mijn ex-werkgever "waarvan we de naam ook niet meer noemen" niet meer terug hoefde te komen. Al was dat op dat moment nog niet duidelijk aangezien ik enorm baalde dat ik mijn baan kwijt was. Maar ik tegelijkertijd echt een rare opluchting voelde. Het volwassen worden van Rick met vallen en opstaan. De gezamenlijke eindsprint inzetten naar zijn HAVO-diploma. Het hoofdstuk Leeuwarden. En het hoofdstuk Soest waar hij helemaal op zijn plek zit. En al die momenten die we samen met z'n drieën hebben beleefd en samen hebben geleefd, zijn misschien wel de hoofdstukken van ons boek. De hoogtepunten, de dieptepunten en het grijze middenstuk die de andere verhalen kleur geeft. Ons boek begint nu pas begint aan hét hoofdstuk. Ons hoofdverhaal. Alle andere verhalen waren slechts lijnen die nu samenkomen. Dromen die gedroomd zijn en nu pas logisch lijken en werkelijkheid worden. Ieder goed boek heeft deze verschillende verhaallijnen nodig. Eén verhaallijn alleen geeft geen diepte. Twee samen niet genoeg kleur. En drie, drie is voor ons het ideale aantal. 

Een huis van 420 vierkante meter! roep ik als ik richting Suus loop en haar een kus vol op haar mond geef. Het gevoel van binnen is als van een klein kind dat wordt losgelaten nadat het al zijn energie beteugeld moest houden voor de gesloten poorten van de Efteling. Om zodra de poorten op een kiertje gaan als een opgewonden speelgoedmuis die al zijn enthousiasme los mag laten en in één ontploffing naar binnen rent. Ik neem een paar stappen terug en zie de fonkel in Suus haar ogen. In het ene voor de kus, in het andere voor het huis. Het is een heerlijk gevoel. En we kregen zelfs nog een bonus! We hebben een stuk grond van 43300 vierkante meter gekocht, dachten we. Echter nu blijkt dat toen we alle officiële documenten kregen, dat er zelfs nog een tweede stuk grond van 4800 vierkante meter bij zit. Niet aangrenzend maar 400 meter verder terug langs onze oprijlaan. Dus een ruime 48000 vierkante meter. Nadat we de papieren bekeken hadden google earth er maar weer even geopend. Het is in deze tijd toch maar superhandig dat dat allemaal kan vanuit je stoel. Het blijkt een stijl stuk grond te zijn dat aan de barranca l'encantada ligt die achter ons huis langsloopt. Een barranca is een rivier die in de vallei tussen twee bergen doorloopt. In dit geval onze berg en de berg achter ons. Het is een steil stuk land dat grenst aan de rivier die beneden in de vallei loopt. En vertaald naar het Nederlands betekend barranca l'encantada, betoverde vallei. Het heeft zo moeten zijn. Het extra stuk grond dat niet bebouwd mag worden omdat het beschermd is al rustgebied. Echter......je mag er wel jagen. En zeker omdat het privé grond is. Nu mag jagen sowieso al veel meer in Spanje. En is de regelgeving niet zo streng als in Nederland. Via de makelaar die ook in het dorp woont weet ik dat er een jachtclub in het dorp is. Dus daar moeten we maar even lid van worden. Al is het maar om een dubbelloops hagelgeweer aan te kunnen schaffen. En misschien nog een klein 9mm of .45 pistool. Ja je moet toch wat.... Bij de rondleiding was ik al even van het huis de terrassen met boomgaarden opgelopen. En overal kan je de sporen van wilde dieren vinden. Kleine tweehoevigen, beter bekend als Bambi. Omgewroete grond door everzwijnen en konijnenkeutels ten overvloede. Ik denk dat we maar een hele grote vriezer moeten kopen. Zo één met een deksel aan de bovenkant.

We praten veel en vaak en tot laat in de avond over hoe we daar kunnen gaan leven. Wat we met het grondstuk allemaal kunnen. Suus is de keuken al aan het verbouwen en weet precies hoe en wat en waar. De lange zijde een volledig blad de hoek eruit. De extra bergkast moet er uit en worden verandert in een wand met alle witgoed. Dubbele koelkast, ovens op werkhoogte en alles weggewerkt achter mooie lavendelblauwe deuren zodat het bij de originele deuren die nu in het huis zitten past. En een eiland, een werkeiland met een mooie marmeren plaat om deeg op te kunnen kneden. Er is namelijk ook een ouderwetse broodoven achter het huis. Een hout gestookte oven die een steen verwarmd van wel een vierkante meter. Daarop kun je brood en pizza's bakken. Met een klein gietijzeren deurtje kun je de kleine ingang afsluiten om de warmte goed binnen te houden. Overigens kost driehonderdvijftig kilo aan droog brandhout in de regio zo rond de tachtig euro. Ik weet niet wat het in Nederland kost, maar dat klinkt toch best goedkoop. Op ons eigen land staan ook nog genoeg bomen om ons van brandhout te voorzien. Zo ligt er een grote dennenboom die is omgevallen die nog geoogst moet worden. En gelukkig zit al het gereedschap om dit te doen bij de koop in. Kettingzagen en bosmaaiers, grote ladders en kruiwagens, meer dan genoeg om dat soort klussen te klaren. En waar moet de kippenren komen? Ik ben al aan het kijken waar ik de kweekkassen ga plaatsen. Ga ik ze op een stenen muur van een halve meter hoog plaatsen zodat de dieren er in de nacht niet onderdoor kunnen wroeten. Waar de groente velden gaan komen. Welke stukken land er gefreesd en geploegd moeten worden in het voorjaar. Of ik er een extra watervoorziening ga aanleggen voor de irrigatie. En het leukste is dat gewassen die ik in het verleden in Nederland geprobeerd heb te kweken in kassen, hier gewoon kan gaan telen. Vele soorten meloenen en ander fruit. Komkommer en tomatensoorten die veel zon nodig hebben. Paprika's en pepers in de open lucht. En dan hebben we nog 30000 vierkante meter over. Hoe zal het zijn om in het voorjaar het zwembad klaar te maken, de tegeltjes te schrobben, de pomp aan te doen en dan de eerste duik in ons zwembad te nemen. Een dutje te doen op een ligstoel in de heerlijke Spaanse zon tijdens de siësta. Of in de hangmat. Op het balkon van onze slaapkamer in de avond de zon zien zakken achter de bergen.

Afgelopen week was het tijd om de eerste aanbetaling te doen. Onze advocaat had nogmaals de stukken doorgenomen. En nog wat lopende zaken afgehandeld. Hier in Spanje is het zo dat al je een huis koopt je ook de eventuele schulden die nog op het huis rusten erbij koopt. Ook als die schuld bijvoorbeeld een oude hypotheek is. Of een achterstand bij belasting. Het is dus echt van belang dat je alles naloopt en opvraagt bij de juiste instanties en gemeente. Iets dat je als buitenlander echt niet alleen kunt. Nu is dit alles bij ons gelukkig niet het geval. Het wachten was echter op het bewijs van royement van de hypotheek die de vorige bewoners op het huis hadden genomen. Die was in 2011 al afgelost zeiden ze. Maar we wilden dit wel even zwart op wit natuurlijk. En die was binnen. Dus zo stoer als dat we zelf onze bankrekening hadden geopend, zo stoer hadden we ook al overschrijvingen gedaan. We hadden gekozen voor de Sabadell bank aangezien deze als één van de weinige banken in Spanje een Engelstalige online bankomgeving hebben. En zowel het Engelstalig als het online zijn uitzondering. Maar alles werkte en alles deed het. En nadat we zoals eerder gezegd al onze centjes inmiddels op onze Spaanse rekening hebben gezet was het nu tijd om de eerste aanbetaling te doen. We openen de app en loggen in zoals al tientallen keren eerder. In grote rode letters staat er ERROR on login. Schrik me de tandjes, maar zal vast een typefout zijn. Nog maar een keer inloggen, weer ERROR!!! Wat de frutsels. Langzaam begint een warm gevoel via mijn ruggengraat omhoog te lopen. Twee keer fout achter elkaar? Ondertussen heeft Suus ook haar app geopend, Misschien dat die van haar het wel doet? Inloggen en ERROR!!! Wat? Allebei error?? Laptop openen en opstarten. Inloggen en.........ERROR!!!! Op dit moment kijken we elkaar met klotsende oksels aan. Het zal toch niet? Al ons geld staat erop! Met een lichte paniek bellen we de noodlijn van de bank. We leggen het probleem uit en de dame aan de andere kant snapt er niets van. Wel van wat we uitleggen, maar niet van wat ze in haar scherm ziet. Het lijkt dat al onze persoonsgegevens ontbreken. Via via na heel veel pogingen om toch te kunnen kijken nog niets. Het zweet loopt nu echt in straaltjes van ons af. En na nogmaals aandringen om verder te kijken en te zoeken kijkt de dame nog een keer of ze het probleem kan vinden. We vragen haar of ons geld nog op de rekening staat of dat we gehackt zijn? Dat kan ik niet zien is haar antwoord. Ze had van alles mogen antwoorden. Maar dat was precies het antwoord dat we niet wilden horen. Het enige antwoord dat we niet willen horen. Nog een keer aandringen, en nog een keer vragen. Uiteindelijk via een hoop omwegen lukte het de ondertussen ietwat geïrriteerde vrouw om toch op onze rekening te kunnen kijken. En volgens haar stond het geld er nog op. Maar ze raadde toch aan om even naar de dichtstbijzijnde pinautomaat te gaan en zelf ook even te kijken. Wat? HUH? WAT???? Dit is toch de hulplijn bij nood? Nee, dit had ze nog nooit gezien. Zit je dan, net opgehangen met de noodlijn en nog geen fluit wijzer. Snel in de auto en naar de pin. De stress begint nu serieuze vormen aan te nemen. Gelukkig is het nog geen vijf minuten rijden naar de pin. We stoppen de pas erin en drukken op "saldo opvragen". En tot onze grote opluchting stond het er nog op. GELUKKIG!!! Wat een rotgevoel is dat zeg, de stress, de zorgen, het ongeloof. We zijn terug en het zit nog steeds dwars. We besluiten nogmaals met de bank te bellen, ditmaal naar het gewone nummer. We stellen de jonge jongen die in keurig Engels opneemt dezelfde vraag als zijn collega van de noodlijn. Ook hij kan ons in eerste instantie niet vinden. Niet via onze naam, niet via ons NIE nummer (Spaanse sofi) niet via ons paspoort. Pas nadat we hem ons rekeningnummer hebben gegeven kan hij ons vinden. Ook hij bevestigt dat er geen onregelmatig gedrag is te zien op de rekening. Maar heeft geen flauw idee waarom de online omgeving storing geeft. En had ik al verteld dat het de dag is dat we het eerste bedrag moeten overmaken. Hoe we het ook probeerden, het zou vandaag niet lukken. De snelste optie was volgens beide hulplijnen om de volgende dag naar de bank te gaan en het daar te regelen bij de bankmedewerker die de rekening geopend had. Hij zou de online omgeving zo weer moeten kunnen activeren. Maar ja, de volgende dag. De volgende dag. Dat kon niet want we moeten vandaag de eerste aanbetaling doen. Links om rechts om, dat ging hem niet worden. Dus ja, er is een online bankomgeving. En ja ze hebben een app. Maar het is wel het jaar 1980 als het gaat om storing oplossen. Dat moet dan gewoon bij de bank in het filiaal zelf. Er zat dus niets anders op dan via onze advocaat de advocaat van de verkopers te laten weten dat het vandaag niet ging wegens een bankstoring. Hoe lullig komt dat over zeg. Jaren plannen, alle regels doorlezen, alle hobbels gladstrijken. De verkopende partij verzekeren dat er geen problemen zijn als zij de papieren in orde hebben. En dan op het moment supreme niet kunnen betalen. We konden wel door de grond zakken. Nu is het zo dat dit voor de gemiddelde Spanjaard, en dus ook de gemiddelde Spaanse advocaat een redelijk bekend gegeven is. Dat een bank storing heeft. Een bankbediende op de verkeerde knop drukt en een bankbediende het "even " niet kan doen. En dus vertelde onze advocaat dat ze dit door zou geven en dat we ons geen zorgen hoefde te maken. Maar toch, wat een vervelend gevoel was dat. 

De volgende ochtend gingen we bepakt en bezakt met alle documenten op hoge poten naar de bank. We bellen aan in de sluis en zien de medewerker die onze rekening had geopend achter zijn bureau op de knop drukken. Met een vriendelijke lach begroet hij ons terwijl hij met een klant bezig is. Ja ja vriend, denk ik bij mezelf. Je kan wel vriendelijk naar me lachen, maar straks trek ik je aan je stropdas door het gat in het plexiglazen spatscherm naar deze kant van de tafel om je uit te leggen wat voor prutser je bent. Suus kijkt me aan en ziet wat ik denk. Natuurlijk hebben we hem eerst nog even nodig om het probleem op te lossen dus we gaan zitten als de vorige klant klaar is. Hij geeft aan dat hij ons nog herkend en vraagt wat hij voor ons kan doen. Nog een keer doen we ons verhaal en met verbazing kijkt hij ons aan. Nee, dat kan niet. Ik heb zelf alle gegevens ingegeven bij het openen van de rekening. Met dat ongeloof draait hij zijn stoel naar het scherm en begint op zijn toetsenbord te rammelen. Een korte tijd later kijkt hij verbaasd naar het scherm. Strange..... zegt hij. Opnieuw begint hij te tikken en kijkt wederom naar zijn scherm. Kijkt ons verbaast aan en doet nog een poging. Weer niks. Even geduld zegt de beste man, en loopt weg. Uit mijn ooghoeken volg ik hem door het bankfiliaal heen en zie dat hij een met melkglas ondoorzichtig gemaakt kantoor binnengaat. Op de deur zit een bordje met een naam en een titel. De titel kon ik zo snel niet thuisbrengen. Maar zal vast zijn baas zijn, of misschien een IT-er. Het duurt een klein kwartier en de beste man komt naar buiten lopen. We weten niet precies wat de oorzaak is maar we hebben het even nagekeken. We hebben dit nog nooit eerder gezien, maar we denken dat we het nu voor elkaar hebben. Hij helpt ons bij het her-installeren van de app op zowel mijn telefoon als die van Suus. We testen de app in de bank en alles werkt. Met nog steeds enige boosheid richting de medewerker lopen we de bank uit. Zonder antwoord op de vraag wat nu de oorzaak was. We besluiten om op een terras op steenworp afstand van de bank even een kopje koffie te drinken. We zitten bij te komen in de zon en openen de app. We zullen de aanbetaling even doen. Dan kunnen we dat ook aan de advocaat doorgeven dat het gedaan is. Ik open de app, hij doet het. Ik ga naar de transfer optie.....ERROR!!! Wat, nee..... niet weer. We gieten onze koffie achterover en lopen terug naar de bank. Het is half twee, en om twee uur sluit de bank. Maar deze keer sluit de bank niet voordat we het hebben opgelost! Als alternatief zeggen we tegen elkaar dat ze anders bij de bank zelf de overschrijving maar moeten doen. We stappen weer naar binnen en deze keer lijkt de medewerker toch wel iets geschrokken. Zo van, daar heb je ze weer. We nemen weer plaats aan zijn bureau en laten hem het error scherm zien. Onmogelijk zegt hij, we hebben net alles opgelost. Opgelost? OPGELOST? Kijk naar het scherm malle! Hij snapt er niets van. Ik raad hem aan om zijn baas er maar bij te halen. Dan maar zo. Dat hij eerder naar het melkglazen kantoor geweest was bleek in ieder geval niet zijn baas te zijn. Deze keer kwam de baas namelijk achter een deur uit aan ander kantoor naar het bureau van de medewerker. Na overleg in het Spaans met elkaar dat op een gegeven moment best pittig ging knikt de baas naar ons verteld dat de medewerker het verder afhandelt en loopt weg. Bij het sluiten van zijn deur zie ik op het bordje DIRECTOR staan. Langzaam draait hij zijn stoel naar ons en verteld dat het hoofdkantoor van de Sabadell onze online omgeving had geblokkeerd. Het hoofdkantoor vragen wij? Waarom dat? Schoorvoetend geeft de medewerker aan dat hij een fout gemaakt had bij de allereerste aanmelding bij het openen van de rekening. Hij heeft ons aangemeld met ons NIE nummer. Wat alleen mag als je Spaans resident bent. En dat zijn we nog niet. Als niet resident moet de rekening worden geopend met ons paspoortnummer. Met nog meer schaamrood op zijn hoofd gaf hij aan dat dit de eerste keer was dat jij een rekening voor buitenlanders geopend had. Al met al bleek het dus het gepruts van één persoon te zijn dat al deze stress veroorzaakt had. Een klein halfuur later waarbij alles weer werkend gemaakt was verlieten we de bank. Het was inmiddels bijna drie uur. We gaan nogmaals op het terras zitten en bestellen nog een kopje koffie. Vijf minuten later sturen we via de mail naar onze advocaat het bewijs van overschrijving. Maar wat heeft deze prutser ons laten schrikken zeg.