Ons Royce krijg opknapbeurt.

Zoals ik al eerder vertelde zijn we best in onze nopjes met onze prachtige limousine en heeft "Royce", zoals hij ondertussen liefkozend heet ons alweer een paar duizend kilometer meegenomen op onze zoektochten naar een huis, dat ene huis. Royce is echter geen jonge god meer en heeft toch nog een klein aantal gebreken die wat aandacht en liefde nodig hebben. Zo moet de cruise control nog even aangesloten, de airco afgeperst en de lekke reserveband geplakt worden. Om vervolgens de olie ververst te krijgen. Allen zaken die mijn mattie for life Daniel beloofd heeft te repareren. En zo gezegd zo gedaan. Ik heb een afspraak met Daniel gemaakt Om de auto in de morgen te komen brengen en dat hij dan de hele dag de tijd heeft om deze te maken. En dat ik Royce einde dag weer uit de ballenbak op zou komen halen. De afspraak was gemaakt voor maandag 27 september. De "buren" waren zo vriendelijk om achter me aan te rijden zodat ik met hun mee terug naar ons tijdelijk huis kon. Daniel heeft de neiging om altijd wat aan de late kant te zijn. Ik had met hem afgesproken om stipt 08:45 bij hem op de stoep te staan. Wetende dat de beste man toch pas om 09:00 zou komen opdagen. Royce kent de weg naar Daniel uit zijn hoofd en in 25 minuten sta ik voor de deur. Om precies 08:59, en nog geen Daniel. Maar weer even bellen dan. Nog ien hallef oertje zegt de Roemeense Spanjaard over de telefoon. Met geërgerde stem in weet ik Daniel duidelijk uit te leggen dat de beste man hier met fijf minuutje moet zijn. En wonder boven wonder zie ik met vijf minuten Daniel de hoek van de straat omlopen. Ik loop achter Daniel zijn kantoortje binnen. Nu moet je weten dat zijn kantoor een omgebouwde buurtsuper op de hoek is waar de montage delen van de stellingen nog aan de muur hangen. Professioneel verborgen achter allerlei reclameposters en merkvlaggen. Her en der een landsvlag en een kalender met blote dames, een kalender met blote dames, een kalender met blote dames. Sorry, waar was ik ook alweer.... Ik reik Daniel de sleutelkaart van mijn auto aan en zeg hem dat hij mij maar moet bellen als hij klaar is. Enigszins verbaast kijkt hij mij aan, hoezo dat vraagt hij. Wel, zoals ik in de whatsapp aan je heb uitgelegd brengen mijn vrienden mij hier heen, en heb jij de hele dag de auto. Ik laat hem de tekst zien, en de bevestiging van zijn kant dat het goed was. Met een verbaasde blik moet Daniel toegeven dat hij dat niet had begrepen. Dan moest ik maar een andere dag terugkomen. Dan moest het maar opnieuw in de planning met de monteurs. Daar had ik dus echt even geen zin in. Het bleek dat de monteurs niet naar de auto kwamen. Nee, da auto moest van monteur naar monteur zo bleek. Na overleg toch maar besloten om tegen mijn "buren"' die me gebracht hadden te zeggen dat ze maar naar huis moesten gaan. Dit kon nog wel even duren, aangezien ik de chauffeur was die Royce rond mocht gaan rijden....... Een andere optie was er niet aangezien we de volgende dag vijf huizen op de planning hadden staan. En dus Royce wel even naar de dokter moest. Ik zie hoe mijn "buren" wegrijden door de straat en draai me weer om naar Daniel. Zo vriend, zeg ik met enig cynisme. Vertel, waar moet ik heen. Hij friemelt wat op zijn mobiel en het scherm van mijn telefoon licht op. Een adres in google maps. En natuurlijk had ik net alle belangrijke spullen die ochtend uit mijn auto gehaald, waaronder mijn tomtom. Gelukkig kost dataverkeer op je mobiel door heel Europa hetzelfde. En had ik mijn Qi lader nog wel in de auto laten zitten. Ik slinger mijn iPhone in de lader en zet de navigatie aan. What the.....? Twintig minuten rijden. Eerste stop aircosysteem laten afpersen met koelgas. Ik rijd de stad uit en volg de ringweg om Elche richting Alicante. Twee rotondes later laat ik de ringweg achter me en draai een c-weg op nog wel geasfalteerd maar zeker geen rustige rit. Het redelijke asfalt vertoond steeds meer scheuren en de randen beginnen af te brokkelen. Weer een paar minuten later rijd ik op een grindpad met gaten en kuilen. Spoorvorming van vrachtwagens die de sporen zo diep gemaakt hebben dat ik hoor hoe mijn schutbord onder de auto grind aan het happen is. Ik zag de beelden van een spinnende Hamilton onder de red bull van Max die te vergeefs het gravel alle kanten opspuit om weg te komen al voor me. Net zoals de hoe de wegenwacht zijn broek aan flarden zou lachen als hij mij en Royce moest komen redden omdat ik vaststond in de grindbak. Slingerend over het grindpad en door dalen en heuvelklimparcours kom ik uiteindelijk op een stukje asfalt. nog één keer rechts één keer links en ik sta bij een mooie ruime plattelandsvilla waar een zigeunerachtige man met een hand zenuwachtig in zijn broekzak beweegt. Ben ik hier wel goed? Ik zie sloopauto's achter de hekken, dat wel. Overal camera's om mensen in de gaten te houden. Rondom de villa en de sloop 3 meter hoge hekken met scherpe punten op de bovenkant. Alles was bedoeld om mensen buiten te houden. En hier stond ik.... met een gedeukte en beschadigde 15 jaar oude Renault. En ik wilde daar naar binnen???? De man achter het hek trekt zijn hand uit zijn broekzak, en drukt op een knop. Gelukkig het is de afstandsbediening van de poort die hij uit zijn broekzak haalt. De poort schuift langzaam naar rechts open en de man wuift me binnen te komen rijden. En al die tijd was hij aan de telefoon en druk in het Spaans, met de bijbehorende Spaanse gebarentaal, druk aan het bellen. Ik stop de auto en stap uit. Weer gebaard de man, deze keer naar mij. Ik moest terug in de auto en de auto met de neus de garagedeur inrijden. Nog steeds aan de telefoon gebaart hij dat ik de motorklep open moet doen en de motor uit moet zetten. Gehoorzaam doe ik wat de man zegt. Ondertussen was ik dichtbij genoeg om te horen wat de mand allemaal zei tegen de persoon aan de andere kant. Het blijkt dat hij Daniel aan de lijn heeft. Mijn Spaans is intussen goed genoeg om te horen dat er uitleg gegeven wordt over het apparaat dat de airco moet bijvullen. Hij rondt het gesprek af door te zeggen dat ik er ben. Hij stopt zijn telefoon in zijn broekzak en er verschijnt een zeer vriendelijke lach op zijn gezicht. Ik begin in mijn boeren Spaans een gesprek met de man terwijl hij de slangen aansluit. En tot nu toe is het altijd zo geweest dat als je maar laat blijken dat je Spaans wil spreken, en niet verwacht dat de Spanjaard Engels spreekt het ijs snel gebroken is. Even later hebben we het over de prijs van zijn huis, de grootte van zijn grondstuk en hoe hij de fundering zo heeft laten aanleggen dat hij in de toekomst nog een woonlaag erop kan laten bouwen. En komt zijn vrouw om de hoek door de garage aanlopen. Hij krijgt een stuk brood in zijn handen en een kus van zijn vrouw. Estas servicio inclusivo? Vraag ik hem. Oeps denk ik, ik met mijn grote bek ook altijd. Maar hij vatte het gelukkig grappig op, zoals het bedoeld was. Het duurde tien minuten en de leidingen van de airco waren gevuld. Ondertussen probeerde de beste man mij nog een Benz AMG SUV aan te smeren. En als ik ooit nog iets nodig had voor mijn prachtige megane ik rechtstreeks naar hem moest komen en niet naar Daniel moest gaan. Zo zie je maar een autohandelaar blijft een autohandelaar. PLING.... weer een whatsappje van Daniel. Ondertussen had ik geaapt dat ik klaar was met de airco, en had hij me een nieuw adres gestuurd. Tijd voor de cruise control te laten maken. Zo, ik draai de knop naar blauw en de ander laat ik van één via twee en drie naar stand vier bewegen. De ventilator komt tot leven en ik voel hoe de auto zich vult met heerlijke frisse airco wind. De volgende rit was gelukkig allemaal over prima en sommige stukken zelfs nieuw asfalt. Ik had even ingezoomd op de nieuwe locatie en die was in een woonwijk? Hmmm.. ach, ondertussen stond ik van niet veel meer te kijken met mijn mattie Daniel. En vol goede moed reed ik verder. Lekker zo met de airco aan. Ik kijk wat om me heen en besef me dat langzaamaan mijn tenen beginnen te bibberen van de kou. Ik kijk in de spiegel en zie een blauw topje van mijn neus. Jazeker, de airco doet het. Hij kan weer uit, genoeg getest. Het raampje open en de heerlijke warme Spaanse ochtendlucht vult de auto weer. Een airco is fijn maar lekkere warme lucht en je arm uit het raam, dat is toch vele malen beter.

Ik volg de navigatie en draai een Spaans woonwagenkamp op. Overal hangen bordjes dat alles gefilmd wordt, en dat de eigenaar een wapenvergunning heeft. Pas op voor de hond, met een zwarte kop van een rottweiler op het bordje. Ik sluit aan achter een busje van de DHL die net een pallet met een grote doos van zijn laadklep de tot garage omgebouwde boeren overkapping inrijd. De ietwat schichtige chauffeur staat met in zijn ene hand de vrachtpapieren en in de andere een pen, een ietwat ongemakkelijk heen en weer te schuifelen. Niet vreemd want twee bomen van Roemenen halen de doos van de pallet en inspecteren het motorblok dat eronder vastgeschroefd op de pallet staat. De bovenarmen van de heren zijn zo groot als mijn been, en volgens mij eten ze DHL bezorgers voor ontbijt. Druk in het Roemeens discussiërend kijken ze heen en weer van elkaar naar de motor en wijzen er driftig naar. In net zo beroerd Spaans als ik proberen ze de chauffeur te vragen of er niet nog meer onderdelen in de doos horen te zitten. De chauffeur snapt er niets van en steekt zijn handen uit, met daarin de papieren en de pen. De Roemenen praten nog wat onder elkaar en het document wordt getekend. Op een holletje loopt de chauffeur naar zijn cabine en maakt zich uit de voeten. Mijn beurt. Hoe spreek ik die bodybuilders nou aan? Spaans? Engels? Aangezien mijn Roemeens erg roestig is. Eén van de twee heren loopt de garage in en verdwijnt door een deur uit het zicht. De ander loopt naar de brug en gaat verder met sleutelen aan de auto die op de brug staat. Ik loop achter de man aan en zie dat hij de olie uit de carter laat lopen van de auto op de brug. De slotmoer wordt weer in de carter gedraaid en hij spreekt mij aan. You? From Daniel? Si, yes, antwoord ik. De man vervolgd in het Engels dat ik nog net op tijd ben, bijna siësta. Ook deze man wuift dat ik de auto met de neus de garage in moet rijden. Zal wel een Spaans ding zijn denk ik, alleen de neus in de garage. Ik parkeer Royce op de aangewezen plek en de man gebaard mij uit te stappen. What problem? Cruise control? hij duikt onder het stuur en wipt met zijn schroevendraaier in één ferme beweging alle plastic kappen van mijn stuurhuis af. Draait een schroef los en heeft de airbag in zijn handen. Dat heeft hij vaker gedaan, al dan niet in professionele hoedanigheid. Na een korte inspectie weet hij me duidelijk te maken dat het stuur en het stuurhuis niet verbonden zijn en dat de bedrading van de cruise control mist. Ik vraag hem of hij die heeft liggen en krijg het antwoord dat ik dat met Daniel moet regelen aangezien hij geen stuurhuis heeft liggen. Wel is de beste man zo aardig om alle waarschuwingsmeldingen vakkundig te wissen. Lekker dan denk ik nog leg dan maar eens uit wat er mis is met de auto. Onverricht ter zake bel ik Daniel om te zeggen dat ik met vijftien minuten bij hem op kantoor ben en dat ik verwacht dat hij er ook is. En zowaar voor de eerste keer zat hij al in zijn kantoor toen ik aan kwam rijden. Dit is nog niet het einde van dit verhaal, en zeker niet het einde van de storingen en reparaties, meer volgt.....

We hebben alweer heel wat huizen gezien. Meer huizen dan dagen dat we nu dagen hier zijn. Volgende week woensdag zijn we alweer 8 weken Spanjaard. Iets waar ik gisteren op een heerlijke manier aan werd herinnerd lopend door de gangpaden van de Mercadona tussen de pakken melk, olijven en Spaanse chorizo. Wij hebben nog geen huis, dat niet. MAAR WE WONEN IN SPANJE!!!!!!

Morgen weer 4 huizen op de planning. En precies in de regio waar we willen zijn. Duimen jullie mee......!!!!!