De honderdste dag verrassing!

Huh, wie? Wat? Bloggen? Oja...... 

Omdat er weinig te melden was, was de drang om te bloggen niet erg hoog. Om jullie nu te vervelen met hoe laat ik elke dag opsta. Of hoe laat ik boodschappen heb gedaan. Wanneer ik heb gewerkt of wanneer ik naar de wc ben geweest leek me nu niet echt leuk om te lezen. Ik sta namelijk meeste rond 07:45 op als mijn wekker gaat. Dan is het eerst weer even dat heerlijke besef dat ik in Spanje woon. Vervolgens de drie kattenkoppen hun natje en hun droogje, kopje koffie kopje thee. Een licht ontbijtje met wat cornflakes of een vers geplukte sinaasappel in stukjes in de yoghurt. Dan om 09:00 de eerste vergadering van de dag. En soms blijft het daar ook bij. Maar meestal niet. Ik heb trouwens mezelf voortaan de vrijdag vrij gegeven en dat bevalt prima. Ook heb ik besloten dat als ik werk ik in ieder geval niet later dan 14:00 klaar ben. Met de uitzondering van dinsdag, dan is 11:00 mooi zat. Dinsdag is namelijk boodschappen dag. We hebben best veel keus uit supermarkten. In het dorp zitten de slager en bakker. Maar ook een Hyperber, zeg maar een Deen. Op vijftien minuutjes is er een Aldi en op vijfentwintig minuutjes een groot winkelcentrum. De maat van het run shopping center in Hoorn. Maar dan met een Carrefour superstore een Decathlon, twee dierenwinkels een kwikfit, twee soort wibra achtige winkels en een grote Mediamarkt. En dan natuurlijk de Makro! Ja, de Makro kennen ze ook in Spanje. Alleen het probleem dat je een pasje nodig hebt…..Even met mijn bruine hondenogen aan de balie gestaan in de Spaanse Makro. En met wat overtuigingskracht en een knipoog kon ik bij de Spaanse dame achter de balie mijn Nederlandse pas ruilen voor een Spaanse. Olé! Dus we hebben niet te klagen en het zijn vaak leuke uitjes. Rijdend tussen de sinaasappelbomen, druivenranken en olijfboomgaarden zijn het allemaal best lekkere ritjes. De zonnebril moet nog steeds op. Vaak halen we voor de lunch lekkere verse broodjes bij de bakker. En Suus weet daar dan weer de lekkerste sandwiches van te maken. Al met al is het leven in het Spaanse land best zwaar hoor, alle keuzes die we dag na dag moeten maken.

Er zijn wel alweer een paar mijlpaaltjes gepasseerd in de afgelopen periode dat ik niets van me heb laten horen. Zo waren we afgelopen vrijdag precies honderd dagen officieel geëmigreerd. Honderd dagen die eigenlijk aanvoelen alsof we pas een maand weg zijn. Er zijn zoveel dingen gebeurd in die honderd dagen. Als ik er zo over nadenk komen weer veel dingen boven. En veel hebben jullie mee kunnen lezen en aan de reacties te merken vinden jullie het wel leuk om ons avontuur mee te beleven. En vanaf vandaag kunnen we wel zeggen, of misschien moet ik zeggen kunnen we wel verklappen dat we weer een nieuwe mijlpaal hebben bereikt. 

Afgelopen vrijdag, precies op de honderdste dag van onze emigratie hebben we de laatste officiële documenten binnengekregen. De laatste stukjes van onze puzzel. We hebben ze gelijk doorgestuurd naar onze gestoria (advocaat) om ze na te laten kijken en ze heeft ons groen licht gegeven om ze te ondertekenen. Wat we dus ook gelijk gedaan hebben. Hier in Spanje is het namelijk bij wet verplicht dat ze je tegen jezelf moeten beschermen. Tussen de afronding van al het papierwerk en het passeren bij de notaris moet volgens de wet minimaal tien dagen afkoel en bedenktijd zitten. Dit zodat de aankopende partij, wij dus, nog eens rustig kan bezinnen of wat ze willen kopen wel echt is wat ze willen. En of ze zich niet toch nog willen bedenken. En ik snap het. Ik begrijp het. Ik zie de logica er ook nog wel van in. En ik heb er begrip voor dat het voor sommige mensen fijn is, nodig zelfs misschien. Maar dames en heren, kan ik jullie vertellen. Geduld, geduld is niet mijn allerbeste eigenschap. En dan ben je met de finishlijn in zicht ineens de pits ingereden. In de grindbak zal ik maar zeggen. Je ziet alle andere huizenbezitters aan je voorbijgaan. Wetende dat jij gewoon bij die koplopers wil horen. Bij die groep mensen die zich Spaans huiseigenaar mag noemen. Geduld....? Fuck geduld!

En dan nog even terugkomend op al dat papierwerk. Na een week of drie vier, in de week dat Rick bij ons was liepen we in de Carrefour en hadden ze een HP printertje in de aanbieding. Geen hoogvlieger hoor een 2700 serietje. Printer met scannertje voor vijftig piekies. Ach, dachten we laten we er maar eentje meenemen voor het geval we iets moeten printen. Het is de tot nu toe beste aankoop gebleken die we in Spanje gedaan hebben! Wat in Nederland een document van vijf kantjes is, is hier zeker twintig kantjes. Waar je in Nederland alleen de "belangrijke" pagina's van een document hoeft te ondertekenen, moet je hier werkelijk letterlijk elke pagina ondertekenen. En niet even een paraaf hoor, het volle ding. Had ik nu maar voor een eenvoudige handtekening gekozen toen ik bij mijn moeder aan de keukentafel voor mijn eerste giro blauw rekening handtekeningen aan het verzinnen was. Ik kreeg zelfs een document terug met de vraag of ik de blanco, maar wel genummerde pagina ook wilde ondertekenen en ingescand retour wilde sturen. Ik heb het maar gedaan, en volgzaam zoals ik ben ben ik er niet tegenin gegaan. 

Dus....de verrassing op de honderdste dag is dat we alles rond hebben. Dat we samen alle hordes genomen hebben ondanks de taalbarrière, Spaanse regel- en wetgeving. En dat ondanks alle cultuurverschillen die er toch wel degelijk zijn, en die soms vervelende siësta waarin je niemand kunt bereiken. We op de honderdste dag toch merken dat we aan het verspaansen zijn, en die heerlijke siësta zijn gaan omarmen. En er waren best dagen dat we weer een paar stappen teruggezet werden. Of we zelfs weer helemaal van vooraf aan moesten beginnen om een doel te behalen. Op de honderdste dag blijkt onze reis die we jaren geleden zijn begonnen vol overtuiging en doorzetting eindelijk zijn doel behaald. 

Op 14 en 15 december van dit jaar kunnen wij bij de notaris aan tafel plaatsnemen. Dan gaan we onze handtekeningen zetten onder het koopcontract en zijn we officieel de gelukkigste huisbezitters in Spanje. En nog voor de kerst beginnen we aan onze nieuwe toekomst!