Daar zijn we weer.

Niemand hoeft zich zorgen te maken. We houden nog steeds onmetelijk veel van elkaar. We zijn nog steeds in Spanje. En de dagen vliegen voorbij.

Zomaar ineens zijn er 22 dagen gepasseerd zonder te schrijven en hebben we alweer een aantal mijlpalen gehad. Zo was het op 11 september precies een maand dat we in Spanje wonen. Dat we eigenlijk half Spanjaard en half Nederlander zijn. Spanjelander? Nederjaard? We praten over Hoorn al niet meer als thuis, maar over Hoorn. Ons huis is nu tijdelijk Hondon. En we zoeken nog steeds naar een huis dat ons nieuwe thuis gaat worden. Al heel veel huizen zijn de revue gepasseerd en helaas zat dat ene huis er nog niet bij. Wel weten we dat we de regio waar we oorspronkelijk een huis wilden gaan zoeken daadwerkelijk de regio is waar de focus op ligt. Dat is een uur noordelijker van waar we nu zitten. Daar is het net allemaal wat groener, er zijn wat meer bossen en de grond wat minder rotsachtig. Vorige week nog hebben we een rondrit gemaakt naar die regio en na een half uur rijden wordt het al wat groener, en een uur later rijd je tussen glooiende bergen met her en der een piek. Maar voornamelijk met groen. Groene bergen, groene velden, platteland en rust. Vooral rust. We volgen in dit geval ons hart en niet ons hoofd. Dat doen we wel bij de keuzes maken om het juiste huis te vinden. Maar dat de regio waar we willen wonen is grofweg het gebied op dit kaartje. Als je precies wil weten waar het ligt, je weet vast hoe google earth werkt.

We rijden over een rustige B-weg op weg naar een bezichtiging. Het huis zou ergens midden in een bos liggen en we hadden afgesproken met de makelaar langs deze B-weg. Het blijft toch altijd weer gokken dat je op de juiste plek aankomt. Je krijgt via de app een locatie van het rendez vu punt. Een afspraakje met de zoveelste makelaar bij de volgende benzinepomp of truckstop. Laatst waren we op "date" en hadden we met de makelaar bij een truckstop afgesproken. We komen er na een uurtje rijden aan en moesten even naar het toilet, en waar beter dan bij een truckstop. Langs de zanderige verlaten weg lag op zo'n twintig meter van het asfalt de trucktop. Een oud vervallen gebouw van twee verdiepingen. Het eens zo netjes aangebrachte rode pleisterwerk was al helemaal verschoten van kleur en op hoeken en randen was het losgelaten. De bouwstenen waren al zo lang blootgesteld aan het weer dat ook deze alweer grauw en vies waren. De naam van de truckstop had ooit met grote sierlijke letters met trots op de gevel gestaan. Wat er gestaan had was al niet meer leesbaar. "El L..A..P..O". Even kwam het geluid van de spelling bij lingo in mijn hoofd. Pling, pling, ploing, pling, ploing, pling. Groen! Groen! Groen! hoor ik het publiek roepen. Ik grabbelde mijn mondmasker onder mijn zonneklep vandaan en stapte samen met Suus uit. De houten veranda die op de begane grond aan de truckstop was gebouwd stond vol met lege tafeltjes en stoelen. De neonverlichting van San Miguel kon je door de vieze ramen boven de bar zien hangen. We stappen naar binnen en de twee truckers die aan de bar zaten stopte meteen met praten. De linker trucker kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Alle stamgasten zijn al binnen? Zijn maat zit rechts van hem? Wie kan er in hemelsnaam nog binnen komen rond lunchtijd? De ruim aan de ronde maat zijnde trucker draait zich om en ziet een halve toerist in korte broek met een camouflagepetje op. En als door een bij gestoken veert hij op draait nog iets verder door en stoot zijn maat aan. Nou nou, dacht ik nog. Ik ben het maar hoor. De tweede trucker draait zich om terwijl hij het schuim van zijn biertje uit zijn snor veegt. Met het riskeren van een hernia proberen beide truckers om mij heen te kijken. Op dat moment begreep ik dat het helemaal niet om mij ging...... Achter mij loopt Suus het etablissement binnen. De heren vervolgden hun gesprek in het snelle Spaans. En zonder te weten wat ze zeiden wist ik dat het onderwerp zojuist was veranderd. We kijken even rond waar het toilet is en Suus loopt richting de deur van het damestoilet. Eén ding is zeker, de heren zagen niet vaak een blonde dame met mooie blauwe ogen en mooie "ogen". Hun hoofden bewogen zonder gene van boven naar beneden, en weer terug naar boven. De deur van de toiletruimte sluit achter Suus en ik hielp de heren met het oprapen van hun onderkaak, stop hun ogen weer terug in de kassen en loop naar de deur van het herentoilet. Maar niet voordat ik zeker wist dat Suus de deur van het toilet had gesloten. De beide truckers zaten al gedraaid op hun kruk te wachten toen Suus uit het damestoilet terugkwam. De truckers hadden er weer een leuke dag opzitten. Wat zouden ze thuis aan hun één meter zestig hoge met zwarte haren Spaanse vrouw vertellen?

We leren langzaamaan ook de plaatselijke middenstand te vinden en doen onze boodschapjes zo af en toe in het dorp. Zo is er hier op zondag een winkeltje dat gebrade kip met patat (en appelmoes hoor ik jullie denken) maakt voor de dorpelingen. Ik zeg dorpelingen maar er zijn hier in deze regio wel heel erg veel niet Spaanse residenten. Veel Engelsen maar ook Belgen en Nederlanders. En dat is dan ook wel te merken als je door het dorp rijdt. Je pikt ze er zo uit, net zo als dat zij ons er zo uitpikken. Soms is het handig hoor, zeker nu in het begin dat we ons Spaans nog moeten ontwikkelen. Je kunt dan je Spaans oefenen en in het Nederlands vragen of het goed was. Maar dat is toch iets dat we niet altijd willen. We zijn toch wel opzoek naar een plek waar we gewoon Spaans moeten spreken. Domweg omdat er geen andere taal dan Spaans gesproken wordt. Iets wat bij het bezichtigen toch ook wel heel vaak naar voren komt. We waren bij een huis in de bergen met prachtige vergezichten. Nadat we er met de Engelse makelaar aankwamen bleek het huis van Duitsers. Na de rondleiding vroeg ik wie de buren in de omgeving waren. Aangezien de buren vaak wel een ver van je afwonen. Er woonde Zweden, Engelsen, nog meer Duitsers en er was net een Nederlands koppel iets lager op de berg komen wonen. Dat is dan net niet wat we willen. We zullen er niet aan ontkomen dat er anders dan Spaanse mensen in je leefomgeving wonen. Maar helemaal geen Spanjaarden?

Ikzelf ben de laatste weken ook erg druk met werken, freelancen kost toch meer vrijetijd dan gedacht. En zoals gezegd gaat de zoektocht door en hebben we nog steeds een lekker gevoel als we weer een huis vinden dat we willen bezoeken. Als het er één is die we heel mooi vinden ga je toch ook al denken wat je wil aanpassen, schilderen of opknappen. En we weten één ding zeker! Dat ene huis waar wij ons nieuwe thuis gaan maken komt vanzelf voorbij. De zoektocht van de laatste paar dagen heeft er weer een flink aantal opgeleverd. Morgen wordt een drukke dag!

En dan als klap op de vuurpijl nog de bekendmaking van de winnaar van onze prijsvraag. Stuur een kaartje op en WIN WIN WIN. De opkomst was helaas lager dan gehoopt maar des al niet te min zijn we erg blij met de winnaar..........

And then last but certainly not least...... Drumroll paaaaleeeaaasssseeeeeee....... The winners are Jill and Pete Beithon from Fergus Falls, Minnesota. We are very pleased to welcome you guys for the second time to our home. First time was Hoorn, the Netherlands. This time it will be Spain. As soon as we have found our little kingdom, we will welcome you again with open arms. Btw Pete, pick your travel time wisely, you might be able to get out of some snow shoveling.