Het avontuur gaat verder.

Te lang geleden is het dat ik jullie op de hoogte heb gebracht van de vorderingen omtrent ons Spaans avontuur. En avontuur is het juiste woord. Wederom zijn er twee weken van avontuur en huizen onderzoeken, bezoeken en weer afstrepen. Terug naar het zoeken en weer plannen van nieuwe bezichtigingen en ondertussen is de auto nog steeds niet gemaakt. En dan is het ook nog zo dat niet iedere makelaar zomaar elk huis verkoopt. Ze jatten wel elk huis van elkaar als ze de kans krijgen. Maar dat mag ook volgens de "wet". En dan heb ik het nog niet eens gehad over de boefjes die er ook nog tussen zitten. De makelaars die van twee walletjes eten en zich laten betalen door de verkopende en aankopende partij. Of de dondersteentjes die je willen laten tekenen voordat je een bezichtiging doet, en dan achteraf willen laten betalen voor alleen de bezichtiging. En dan de schavuiten die het allemaal in één keer proberen. Maar dat is dan het voordeel van al bijna drie jaar je verdiepen in de lokale gewoontes van de Spaanse makelaar.

Op de borden zien we de plaatsnamen Alcoi en Cocentaina staan. We komen in de buurt van de volgende bezichtiging van deze dag. De vierde en laatste. We verlaten de autovia en draaien een rotonde af op de derde afslag. De wegen worden smaller en rustig. De omgeving veranderd langzaam van snelweg naar platteland. Bergachtig platteland. Het is groen en zover als je kan kijken zie je bomen tegen de berghellingen staan. Kleine struiken die de grond bedekken en mooie verzorgde terrassen met allerlei boomgaarden. Amandel, kers, en olijven boomgaarden wisselen elkaar af. We rijden ondertussen naar het dorpje Planes. De weg die we rijden slingert zich een weg door de bergen. De bochten lijken soms bijna helemaal rond, en we klimmen gestaag de hoogte in. Wij rijden rustig omdat we de weg niet kennen en worden ingehaald door de bezorger van gasflessen in een klein vrachtwagentje die overduidelijk de weg kent. We vergapen ons aan de omgeving waar we door rijden. De prachtige dennenbomen die het zo nu en dan toelaten om er tussendoor te kijken. Soms zien we een glimp van het dal waar we net uit zijn komen rijden tussen de bomen door. De zonnestralen voltooien het schouwspel van licht en donker tussen de boomgaarden. Het lijkt mooier te worden na elke bocht. Nog een stukje hoger. Nog een prachtige doorkijk. 

Ons Royce heeft helaas nog steeds niet al haar updates gehad en we behandelen hem dan ook met veel TLC. Controleren met regelmaat de olie en koelvloeistof. Geven niet plankgas, maar rijden als een bejaard stel en tot nu toe houdt hij het uit. We weten nog niet voor hoelang, maar voor nu doet hij het nog. We halen ons boodschapje en rijden door de hele regio om huizen te bezoeken. Bergje op, bergje af. En dan is het bergje af toch wel een stukje prettiger voor de oude Royce. Hij rookt wat meer dan in het begin en zijn tempo wordt iets lager. Als tomtom berekend dat het een uurtje rijden is, tellen wij er gewoon een kwartiertje bij op. Voor de zekerheid. Achter in de kofferbak staat een kannetje met olie klaar naast het kannetje met koelvloeistof. Je kan maar zijn voorbereid toch? Al met al kost het een hoop hoofdpijn om met mijn beste vriend Daniel één en ander voor elkaar te krijgen. Zo vriendelijk als bij de verkoop, zo moeizaam gaat het als ik hem voor de zoveelste keer bel of app. Hij kent ineens geen Engels meer en probeert het met een kluitje en het riet. Jammer voor hem dat ik één ding heb nu we hier in Spanje zijn, de tijd! Wel ben ik er al achter gekomen dat de beste man slechts een strohalm is van de Roemeense maffia die achter deze man schuilgaat. Zoals al eerder geschreven ga ik van handelaar naar sjacheraar door de hele streek van Alicante om op de ene plek een boutje, en op de andere plek een moertje te mogen ontvangen. De tomtom heb ik al in de opslag gedaan. En onlangs vroeg een Spaans koppel aan mij de weg in Elche, en heb ik ze prima in het Spaans op weg geholpen naar de Decathlon. Best weer een persoonlijke overwinning al zeg ik het zelf. Het was vast niet zonder taalvauten maar desalniettemin. Gelukkig hoefde ik alleen maar de weg aan te duiden die rechtsaf ging, want dat weet ik in het Spaans. Want als ik ze de weg had moeten wijzen die linksaf ging had ik ze waarschijnlijk het bos in gestuurd aangezien ik linksaf niet weet in het Spaans. Dat ik weet wat rechtsaf is is geen toeval. Tijdens de proefrit met mijn mattie Daniel zat hij met zijn geknepen billen op de passagiersstoel heftig te gebaren dat ik de rotonde die ik op was komen vliegen met een flinke vaart bij de eerste afslag rechts weer moet verlaten. A la derecha, a la derecha, a la derecha!!! riep hij sterk gebarend naar rechts. De druppels stonden op zijn voorhoofd terwijl ik rechtsaf ging en hij opgelucht ademhaalde. Als er een manier is om snel Spaans te leren......... Misschien moet ik nog eens een proefrit gaan maken in een andere auto die hij te koop heeft? En leer ik wat linksaf is.

We rijden door het kleine plattelandsdorpje Planes dat prachtig verscholen ligt in een dal. De wegen in het dorpje zijn smal en slingeren, terwijl ze behoorlijk stijgen en dalen. De tijd heeft hier stilgestaan en de grootgrutter formule heeft hier zijn intrede nog niet gedaan. Op gevels van de lokale winkelier zie je nog datums staan als 1915 en ouder. Het is een dorpje met 725 inwoners en heeft twee bakkers, twee slagers en een drinklokaal. Ofwel een bodega. De auto's die hier rijden zijn ook uit de vorige eeuw. Renault en Citroën zijn zeker favoriet. De oude bazen die ze rijden hebben bruine of blauwe geruite overhemden aan met werkbroeken afgemaakt met een wollen pet of strooien hoed. We absorberen alles wat we zien en stoppen bij de benzinepomp net aan de rand van het dorp. De pompbediende komt naar buiten lopen en vraagt of ik wil tanken. Wat niet nodig was, alleen even een persoonlijke stop naar het toilet. Zal ik dan uw banden even oppompen nu u er toch bent? de vriendelijke lach op het gezicht van de jonge man kon niet vriendelijker. En de manier waarop hij het vroeg was zonder opdringen. Gewoon, zoals hij dat gewend was. Zoals hij al zijn klanten helpt. Ik bedankte de vriendelijke man en vertelde dat het niet nodig was om mijn banden op te pompen. De benzinepomp was namelijk de afgesproken plek waar we de volgende makelaar zouden ontmoeten. Just is zijn naam. Terwijl we het dorpsleven observeren komt hij aangereden in zijn Citroën Berlingo en stopt naast ons. De vriendelijke pompbediende komt weer naar buiten en stelt dezelfde vragen aan Just. Nadat de banden zijn opgepompt van Just neemt hij de leiding en wij rijden achter hem aan. Het huis waar we heen gaan ligt in de bergen. We hebben op google earth al gekeken waar het ligt aangezien we van Just de exacte locatie al hadden gekregen. Opnieuw stijgen en dalen we via bergwegen het dorp uit en de natuur in. En binnen een paar minuten draaien we van de weg af stijl omhoog een kleinere bergweg op. Ik geef Royce de sporen om Just bij te houden, gelukkig is het prima asfalt. Wederom rijden we tussen de boomgaarden en de bossen door over een weg die heerlijk slingert en alles heel rustig in zijn eerste of hooguit tweede versnelling genomen wordt. De zon zinspeelt wederom met onze zintuigen en de geur van echte natuur komt door de open ramen de auto binnen. We kijken elkaar aan en hopen allebei dat het nu toch wel een keer raak zou moeten zijn.

De dagen in ons tijdelijk huisje beginnen veel op elkaar te lijken. Niet dat het erg is hoor, we vermaken ons prima met de lekkere zon. Maar het is toch net of je 3 maanden centerparks hebt geboekt. Het huisje is prima, met een prachtige tuin en een zwembad. Zoals je op het nieuwe filmpje kunt zien. Maar toch.... het is niet ons huis. We hebben niet onze spullen. En we kunnen niets verbouwen, klussen of eigen maken. Ik heb gelukkig nog mijn oude werkgever, en nu ondertussen mijn huidige klant moet ik zeggen, die me van werk voorziet. En in ieder geval ik al werk heb tot mei 2022 op projectbasis. Dit betekent dat ik toch regelmatig nog aan het werk ben. Vergaderen via teams en de logistiek aansturen vanaf hier. Maar toch...het is niet ons huis. Samen zijn we ook druk met het regelen van allerlei zaken met het Spanjaard worden. Instanties, regels en wetten. Inschrijvingen, aanmeldingen en vele andere zaken. Maar toch.... niet vanuit ons eigen huis. En het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Mijn groene vingers jeuken en ik ben al oleander planten aan het stekken. Net als yucca’s aan het vermeerderen. Suus is heerlijke recepten aan het uitproberen, en kookt de lekkerste nieuwe gerechten. Want we hebben dan een hoop in de opslag. Maar de kookspullen van Suus zijn met de camper wel mee naar Spanje gekomen. En daar ben ik zoooooo blij mee. De Hollandse keuken wordt gefused met de Spaanse lekkernijen en elke dag staat er iets lekkers op tafel. Maar toch.....niet in ons eigen huis.

We kijken het dal in en zien een prachtig stuwmeer liggen. Niet zo ver weg lijkt wel. Zou je daar kunnen zwemmen vragen we aan elkaar. Ondertussen rijden we al een minuut of tien de berg op. De dichte pijnboom bossen hebben plaatsgemaakt voor wat lagere begroeiing van struiken. De terrassen zijn op sommige plaatsen keurig onderhouden boomgaarden en op andere nog ruige natuur. In de verte aan het einde van de weg zien we het huis staan. Just draait zijn Berlingo van het pad af een met gras begroeid bergterras op en stapt uit. Ik volg hem het bergweiland op en ook wij stappen uit. We nemen even de tijd om het uitzicht in ons op te nemen. En genieten van de warme zon op ons gezicht en de lichte bergbries die tussen de bergen door over het weiland blaast. Er is een oneindig vergezicht met bergen een vallei. Het dorp beneden aan de berg en een grotere stad verderop in het landschap gelegen. Nog een keer kijken we elkaar aan, het moet toch wel een keer raak zijn? Als het dan om de omgeving en uitzicht gaat. Dan mag het deze wel zijn zeggen we tegen elkaar. Just is ondertussen bij ons komen staan en als een goede makelaar verkoopt hij ons het uitzicht en de omgeving nog voordat we bij het huis zijn geweest. Wat lauwtjes reageer ik dat het er wel ok uitziet. Maar dat we in deze terrassen alleen al heel veel werk zit. En dat ik hoop dat dat in het huis niet zo is. Want dan zien we het wel somber in. We wandelen over het weiland en proberen elkaar wat te leren kennen, maar vooral aftasten. Zoals eerder gezegd, de Spaanse makelaar kan er nog wel eens een potje van maken. We stellen de strategische vragen en laten nonchalant wat termen vallen die in het Spaanse makelaarsland laten merken dat je niet zomaar een buitenlander bent die in een vlaag een huis in Spanje komt kopen. En dat lijkt te werken. Al snel komt het 'ik vertrek" gesprek, want ook hier kennen ze dat programma. En de Hollanders die op een ondoordachte manier even snel tussen de lunch en het avondeten door een huis kopen. Op goed vertrouwen en overtuigd dat de regelgeving toch wel gelijk is als die in Nederland. Ook hier kunnen we vakkundig aangeven dat we toch iets anders in elkaar zitten en dat we al een behoorlijke tijd aan het plannen zijn en ook weten wat wel kan en mag. Maar vooral ook wat niet kan, mag of nodig is. Gaandeweg blijkt dat Just toch uit een ander hout is gesneden als de gemiddelde makelaar in dit zonnige land. Maar toch, we blijven op onze hoede. 

Just pakt een grote sleutelbos uit zijn auto en loopt naar een slagboom die zo'n vijftig meter verder het pad op de weg blokkeert. Ik loop met hem mee en maak een praatje met hem. Ben je voltijd makelaar? Woon je in de buurt? Je kent de vragen wel. Ik word wat wijzer en het blijkt dat Just in het dorp Planes zelf woont. En niet alleen makelaar maar ook de aannemer in het dorp is. Zijn vader is eigenaar van de eerdergenoemde benzinepomp. En hij is vriendjes met de plaatselijke architect en de burgemeester. Want zo werkt het hier in Spanje. Je kent iemand dus je bent iemand. Ondertussen gaat de slagboom omhoog en loop ik terug naar de auto. Aangezien het nog zo'n tweehonderd meter lopen is en berg op rijden we samen met Royce het laatste stukje. Ik parkeer onder drie grote dennenbomen die een natuurlijke schaduw en parkeerplaats geven. We stappen uit en zien een mooi lichtgeel huis met een enorm terras met daarin een niervormig zwembad. Lopend door de tuin verteld Just ons dat het een oude finca is uit 1848 die inmiddels in 2003 verbouwd is en een verdieping er op heeft gekregen. Als je het woord "verbouwd" hoort uit de mond van een Spaanse makelaar dan moeten alle alarmbellen bij je afgaan. En dat deden ze dus ook. De aanvraag en registratie bij dit soort verbouwingen worden meestal niet van te voren afgehandeld. Aangezien dat vroeger in Spanje ook niet hoefde. Dat werd wel gladgetrokken in het registro en cadastro bij de volgende keer dat het verkocht werd. Dan wordt dat wel even via de burgemeester in de boeken aangepast, een biertje gedronken en handen geschud. Probleem opgelost. De eigenaar overleed, de burgemeester kon een betere positie in de politiek krijgen en alle beloftes gingen met het badwater mee het raam uit. Puntje bij paaltje, al het nieuwgebouwde dat niet op de officiële akte staat moet worden afgebroken als het van eigenaar wisselt. En zo kan ik nog wel even doorgaan met regeltjes en wetten. 

We wandelen verder en lopen over de verschillende terrassen rondom het huis. Er zijn sierterrassen en ook terrassen met boomgaarden. Alle soorten bomen die je je maar kan bedenken. De standaard bomen, maar ook een grote vijgenboom, een walnotenboom en verschillende fruitbomen. Amandelen, olijf en perzik. Tijd om maar eens binnen te kijken. Vaak is het zo dat als het buiten mooi is, het binnen een troep is. Oud, kapot of volledig uitgewoond. De buitenkant is in redelijke staat voor een Spaanse finca die op een berg staat. Hier en daar heeft het pleisterwerk wel wat aandacht nodig. En er loopt ook wel een scheurtje hier en daar. Maar geen structurele problemen. Just opent de twee en een halve meter hoge lavendelblauwe grote houten voordeuren en doet een stap terug om ons naar binnen te laten. We lopen naar binnen en staan in een grote hal. De dikke oude muren zorgen ervoor dat het binnen heerlijk koel is. Boven ons zien we het mooie traditionele wit gepleisterde plafond met bogen en houten balken. Recht vooruit een mooie ruime trap naar de eerste verdieping. En één van de eerste dingen die opvalt is hoeveel licht er binnenvalt door de originele houten ramen. Even staan we stil en wederom kijken we elkaar aan. Dit is best mooi! Just laat ons ondertussen even in de hal alleen om de rest van de deuren en ramen open te maken. Ik kijk even om de hoek en zie dat er een toiletruimte aangrenzend aan de hal is evenals een zeer ruime bergkast/kamer. Achter me hoor ik Suus mijn naam roepen. Ik draai me om, maar geen Suus. Waar ben je vraag ik? Suus was door een andere deuropening van de hal een kamer ingelopen en kwam nu met een lach op haar gezicht teruglopen. Dit is een aparte eetkamer zegt ze. Moet je eens komen kijken. Ook ik loop de kamer binnen en ben verbaasd over hoe ruim het is. Hier past prima onze grote eettafel met 8 stoelen en dan is er nog ruimte voor kasten langs de wanden ook. Ook deze kamer heeft weer prachtige houten ramen en openslaande deuren naar het terras en de tuin met zwembad. Ondertussen is Just weer bij ons gekomen en stelt voor om de tour te doen. Hij was aangekomen vanuit weer een andere doorgang aan de andere kant van de eetkamer. Nieuwsgierig lopen we naar de doorgang toe om vervolgens in de keuken te komen. Een flinke ruimte, wel twee keer de ruimte van de keuken die we in Hoorn hadden. Ook hier weer heel veel authentieke elementen zoals prachtige ingebouwde voorraadkasten wederom met lavendelblauwe deuren met glas. En ook de keuken heeft openslaande deuren naar het terras aan de voorzijde. We lopen verder door een andere uitgang van de keuken en staan weer in de hal. Alle vertrekken lijken met elkaar in verbinding te staan. We lopen verder langs de trap de woonkamer in. In de woonkamer staat achter tegen de muur een piano en midden op de lange nog originele muur uit 1848 die is gebouwd met stenen die zijn verzameld op het omliggende terrein staat een grote houtkachel om de frisse winteravonden heerlijk bij een knisperend vuur warm en aangenaam door te kunnen brengen. We lopen de woonkamer door om wederom via openslaande deuren aan de andere kant van de woonkamer de patio op te lopen. Een volledig beschutte binnentuin waar een zwart gietijzeren tuinstel staat. De begroeiing heeft wel wat snoeiwerk nodig maar dit is een heerlijke plek om rustig te genieten van een zwoele zomeravond met een wijntje of een koud biertje. Ondertussen seinen Suus en ik ons suf. Dit is wel erg mooi. In de muren rond de patio zie ik nog twee deuren. Eén van de deuren komt weer uit in de keuken. En via de derde deur lopen we een kleine studio binnen. Deze heeft wel wat werk nodig, maar heeft alles. Een klein keukenblokje, een aparte doucheruimte en een bergzolder. En ook weer openslaande deuren naar de voortuin en het zwembad. De wasmachine staat er en achter een stalen deur staan de batterijen van de zonnepanelen en windturbine. Het huis is namelijk volledig zelfvoorzienend met stroom en water. Maar ook deze ruimte heeft nog een derde deur. Just gaat ons voor als we door de deur de garage inlopen. Een slordige ruime honderd vierkante meter. De schuur staat vol met spullen en de zwembadpomp in de hoek. Er is zelfs een smeerput in de garage. Door de grote buitendeuren van de garage lopen we de tuin weer in. Er staat een groot houthok aan de rand van het zwembadterras met in het verlengde daarachter nog meer aangelegde boomgaarden die trapsgewijs over een lengte van een ruime driehonderd meter doorlopen. 

We lopen weer om het huis heen onder de bogen van het buitenterras door naar de voordeur. We lopen de trap op en zien de hoge plafonds met de typisch Spaanse witte bogen met houten balken. Boven bevinden zich de drie slaapkamers en twee badkamers. Eén van de badkamers is en suite met bad en douche bij de ouderslaapkamer. Een grote overloop met daaraan alle deuren naar de slaapkamers toe. Alle drie de kamers zijn ruim, en met ruim bedoel ik ruim. De kleinste is zo groot als onze slaapkamer en walk in closet samen in Hoorn. De tweede is zo groot als onze drie slaapkamers samen in Hoorn. En de ouderslaapkamer is groter dan ons vloeroppervlak in Hoorn. We lopen deze als laatste binnen en zijn zeer aangenaam verrast. Niet alleen door de grootte maar ook door de degelijke staat van alles. En bovenal heeft de ouderslaapkamer openslaande deuren naar een groot eigen balkon dat uitkijkt over de tuin en de bergen. Natuurlijk moet het een likje verf en hier en daar wat stucwerk. Maar overall zeer netjes. We vervolgen de tour en zijn eigenlijk al overtuigd. Dit is wat we zochten, en wat we willen.

Er moet een addertje onder het gras zijn, dat kan niet anders. Samen met Just lopen we weer de tuin in aangezien ik het winterzeil van het zwembad graag gedeeltelijk wil losmaken. Zodat ik de staat van het tegelwerk kan bekijken. We zetten Just op de spreekwoordelijke stoel en zetten de spotlight aan. Wat is er hier niet in de haak. We vertellen hem over onze eerdere bevindingen met makelaars en papierwerk "op zijn Spaans". Just verzekert ons dat alles in orde is, aangezien een half jaar terug een andere koper al in een vergevorderd stadium was en voor deze mensen al het papierwerk in orde gemaakt was maar de koop uiteindelijk niet doorging. Ja, ja, dat kun je wel zeggen maar geloven is goed, controleren is beter. En aangezien niet alle deuren geopend konden worden, waaronder de deur met daarachter de eerder beschreven stroominstallatie maken we de afspraak dat ik onze advocaat contact laat maken met de makelaar om de papierwinkel te beoordelen. En dat Just de rest van de sleutels zou regelen bij de eigenaren, een ouder koppel uit de UK. En dat als het papierwerk in orde bleek we graag een tweede bezichtiging zouden willen doen. We namen afscheid en waren in de veronderstelling dat het wel een week zou duren voordat de papieren zouden worden opgestuurd. Nog voordat we hier wegreden had ik onze gestoria (advocate) even gebeld en alle informatie doorgegeven. Weer een half uur later kreeg ik een bericht dat zij contact had gemaakt met Just. We moesten nog zo'n anderhalf uur terugrijden naar ons tijdelijke huis. En nog voordat we er waren hadden we al een eerste indruk gekregen van onze gestoria. Ze had alle papieren al ontvangen. In één keer, en volledig compleet. Zelfs zij was enigszins verbaasd. 

Om een lang verhaal kort te maken een week later waren we voor de tweede keer bij het huis. Nadat we van Just hadden gehoord dat alle sleutels er waren. En niet alleen de sleutels ook de eigenaren waren meegekomen uit de UK. Wij hadden Just op zijn hart gedrukt dat we serieus geïnteresseerd zijn en dat we snel kunnen doorpakken als de verkopende partij zijn zaken op orde had. Deze boodschap was doorgekomen en de eigenaren wilde graag even komen om kennis te maken. Het oudere echtpaar van rond de tachtig waren net een boodschapje doen toen wij voor de tweede keer bij het huis aankwamen. Just belde even met ze en ze zouden er met een kwartiertje zijn. We namen van de gelegenheid gebruik om nog een ronde door de tuin te doen. Oh ja, had ik al verteld dat de tuin drieënveertigduizend vierkante meter is boven op een berg. Een ruime acht voetbalvelden. In de tuin zijn meerdere plekjes om heerlijk te kunnen zitten. Helemaal open aan de rand van de tuin, onder een met druiven overgroeid prieel. Of een plateau met grote bomen die heerlijke schaduw geven. In de binnentuin bij kaarslicht. Op het balkon in de morgen en liggend op een bed bij het zwembad. Ik kan nog uren doorgaan met vertellen maar a picture says more then a thousand words. En ik heb dus een paar foto's geupload. In de komende dagen zal ik foto's en filmpjes gaan uploaden. Inclusief een wandeling door het huis.

Beste mensen, wij hebben onze stek gevonden. En we hebben onze handtekening gezet. We hebben onze plek waar we oud gaan worden. Onze plek waar we nog lang van elkaar kunnen houden en nog veel met elkaar gaan beleven. Het einddoel van deze reis komt in zicht. En dat is dan tevens de start van ons volgende avontuur.