De wind door je haren.

Ik druk op de elektrische bediening van de voorramen en aan de bestuurders en bijrijderskant schuiven ze naar beneden. Het is 13:00 on de middag en de zon schijnt een pit in me reet. De ramen zakken steeds lager en de hitte in mijn nieuwe auto wordt langzaam vervangen door de rijwind die meer en meer de auto vult en de warmte verdrijft. Uit de speakers klinken de klanken van Steppenwolf ‘s "born to be wild" terwijl ik mijn linker ellenboog over de deurpost naar buiten schuif. Ik druk mijn zonnebril nog maar even omhoog op mijn neus en draai aan de volumeknop. En dan komt het besef, het heerlijke besef dat dit voor altijd is.

Zoals gezegd zou ik afgelopen zaterdag nog een keer naar Daniel de autohandelaar gaan om daar een proefrit te maken in de Megane die hij ook te koop had. We hadden nog eens nagedacht over die Clio met fietszadel, maar dat was toch niet helemaal wat we zochten. Die zaterdag ging Aart ook met me mee voor de nodige ondersteuning. En het is toch altijd lekker om met z'n tweeën bij zo'n handelaar te staan als in je eentje. Weer staan we op de hoek bij de handelaar, en weer is de beste man er nog niet. Ik bel hem en vijf Spaanse minuten later komt hij aangesloft met in zijn kielzog twee kompanen en een hond. nou ja hond, weer zo'n cavia aan een touwtje?! Is dat een rage ofzo in Elche? Hij opent de deur van zijn kantoor en gebaard ons binnen te komen. We lopen mee en nemen plaats aan zijn bureau terwijl hij de papieren en de sleutel van de Megane zoekt. We maken een prietpraatje over het weer en lopen de deur uit. Deze keer niet naar een openbare parkeerplaats, maar naar een straat een paar blokken verder. Daar stond de Megane keurig file geparkeerd te wachten. Ik krijg de sleutel overhandigd en doe mijn ritueel weer. Ja, dat krijg je toch als je voor de tweede keer een 6de handse auto koopt. Ik doe weer een push-up voor de auto om te zien of er olie onder de auto ligt, droog. Open de motorkap en Daniel is zo vriendelijk de motor te starten. Ook hij lijkt mijn ritueel te kennen. Ik kijk weer rond de koppakking om te kijken of deze lekt, en dit keer ook even bij de turbo om te kijken of er geen valse lucht wordt gezogen. Controleer de rubbers waarin de motor in het frame is opgehangen op uitdroging en het lijkt ok. Wel zie ik dat ik naar een oud beestje kijk. Stukjes slang zijn vervangen voor niet helemaal 100% originele onderdelen maar al met al wel goed verbonden. Tijd voor de proefrit. Deze keer stappen niet alleen Daniel en ik in maar ook Aart stapt in. Daniel lijkt ondertussen ook mijn gewoontes te kennen en nog voordat ik goed en wel het portier open heb zit de beste man met gordel om en een ietwat zenuwachtig te bewegen op zijn stoel. 

Vandaag, dinsdag de 24ste komt Rick naar ons toe. Of beter gezegd we hadden afgesproken om Rick op te halen in Villajiyosa waar hij een weekje vakantie vierde bij Rob. En dat was dus ook de reden dat we graag een autootje wilden. Want om nu weer met de camper heen en weer te gaan, of de auto va Aart te lenen. Het was gewoon tijd voor eigen mobiliteit. We keken er allebei erg naar uit om weer lekker met zijn drieën te zijn. Nog even een weekje voordat de vakantie van Rick om was en ik de trouwe camper weer naar mijn moeder terug ga brengen. We hadden alles zo gepland dat het precies zou passen dat Rick zou meerijden met mij naar Nederland en dat we dan precies op tijd terug in Nederland waren om samen nog een afsluiter te hebben. N.m.l. de grand prix van Zandvoort. En net zoals iedereen die kaartjes had voor de grand prix was het billen knijpen. De eerste berichten kwamen natuurlijk net na de persconferentie en waren eigenlijk alleen de kaarten die via het circuit gekocht waren die werden gecancelled. We hadden dus een beetje hoop aangezien wij ze bij verstappen travel hadden geboekt. Helaas kwam een dag later ook voor ons het bericht dat we niet konden gaan. Daarmee werd de afsluiter dus de reis samen naar Nederland. En hebben we besloten om ook van deze negatief een positief te maken. Een nieuwe traditie is geboren, het mannenweekend Grand Prix Barcelona. Eerste editie is in mei 2022.

Vakkundig stuur ik door de nauwe éénrichtingsstraatjes van Elche en de beste autoverkoper pakt met zijn rechterhand het handvat van de deur vast als we met enige vaart de rotonde de stad uit rijden om een stukje snelweg te pakken. Alsof hij iets kan zien kijkt hij uit automatisme over zijn rechterschouder. Maarja in een bocht naar links en over je rechterschouder kijken op een rotonde brengt niet het gewenste rustgevende gevoel voor Daniel. En dus stuur ik naar rechts en verlaat de rotonde en rij een recht stuk snelweg op. Even zie ik de rust bij hem terugkeren en zakt hij iets ontspannen terug in zijn stoel. Even wat gas op de plank en ik trap het pedaal tegen het metaal. Tot mijn schrik, maar zeker tot die van Daniel schiet de Megane uit de startblokken alsof hij door de bliksem getroffen is. Verdomt! Zo'n 1.5ltr turbodiesel met een 6-bak in zo'n licht autootje doet toch meer dan verwacht. Ik kijk in mijn spiegel en zie een milieuverontreinigende dieselwalm langs het achterraam de lucht in waaien. Volgens mij stond deze auto al even stil. Aangezien de autohandelaar een licht bezweet voorhoofd heeft doe ik de airco maar even aan, dat is toch wel zo vriendelijk. Hé dat is raar, de lucht die uit de roosters komt blijft dezelfde temperatuur als buiten. Hij lijkt niet te koelen. Ach ja, begint Daniel. Het ies ègeen nieuw auto hè. Ik geef nog even wat gas bij terwijl ik aangeef dat dat natuurlijk wel bij de prijs inzit dat hij dat repareert. Op zijn kosten. Hij pakt wederom het handvat in de deur en zegt dit natuuuuurlijk te repareren. Daniel voelt enige opluchting als ik hem zeg dat we weer omdraaien om naar Elche te rijden en maar eens aan de onderhandel tafel plaats moeten nemen. Soepel schakelend door de 6 versnellingen loods ik de zilveren Megane weer terug door de straatjes van Elche naar zijn kantoor. Ik parkeer de auto en maak nog even een rondje om de auto. Je kent het wel, even tegen de banden schoppen alle deuren even openen en ook de achterklep even open. Ik doe de klep omhoog en op het moment dat ik hem los wil laten om te controleren hoe het beloofde vijfde wiel eruitziet zakt de klep met dezelfde vaart weer naar beneden. Huh? Blijkt dat de gasveren hun gas hebben laten vliegen. Nog wel even nieuwe toch? Daniel? Ja! Ja! Doe ik. Mijn oog valt op de lampjes die het nummerbord verlichten. Eéntje mist de ander is zonder afdekplaatje. Nog even repareren toch? Daniel? Hij loopt naar binnen en komt met een lampje in zijn handen terug. Opgelost! Kijk, daar hou ik van. Iemand die uit gezonde opgedrongen angst direct handelt. in zijn andere hand een schroevendraaier. Hiermee haalt hij vakkundig één van de gasveren los. Dan weet ik welke ik moet bestellen, zegt hij. Goed bezig! Bel me maar over een week, dan heb ik ze wel binnen en kunnen we een afspraak maken. We steken de straat over en Aart en ik delen onze bevindingen over de auto. Eigenlijk zijn we het wel snel eens. Te veel geld voor een te oude auto. Maar gelukkig een dieseltje dus het motortje kan nog wel een paar ton mee. En de tweedehands prijzen in Spanje zijn relatief duur. We lopen het kantoor weer binnen waar de werkende airco zijn best heeft gedaan de ruimte te koelen. Best even lekker. Daniel begint de papieren tevoorschijn te halen in de veronderstelling dat de deal wel rond is. Ik kijk hem diep in zijn ogen en wacht twee, drie, vier tellen. We zijn nog één ding vergeten zeg ik tegen Daniel. Het autootje is dan misschien wel ok, maar de prijs niet. In de veronderstelling dat het een handjeklap zou worden en we ergens tussen zijn bedrag en mijn bedrag uit zouden komen deed ik de man een bod. En zonder blikken of blozen werd het bod direct geaccepteerd. Ik denk dat ik nooit zal weten of het mijn rijstijl was die hem het bod deed accepteren. Of dat ik alsnog genaaid ben en nog lager had kunnen gaan. Aart ondersteunde mij bij de Spaanse manier van zaken doen bij het overschrijven van de auto en nog geen uur later stond ik buiten met de sleutels van onze gloednieuwe aanwinst. Onze Renault Megane uit 2007, inclusief deuk in het dak en een niet werkende achterklep. Aart en ik rijden achter elkaar aan door de straten van Elche op zoek naar een benzinepomp. Onverzekerd maar met het volste vertrouwen dat de Gardia Civil mij toch niet zal pakken rijden we nog even langs de Brico, een soort groothandel/bouwmarkt om een boodschap te doen. En met een mooie rit door de bergen bezegel ik de aankoop van onze eerste Spaanse auto.

Maandag ochtend 10:15 en ik stap in onze auto om Rick te gaan halen en het gevoel is direct weer daar. Als een 18-jarige die voor het aller allereerst een auto heeft gekocht. En door die roze bril zie ik een prachtige bolide waar iedere andere weggebruiker een oud barrel ziet. Who cares!!

to be continued..............................................