We made it!

Vele kilometers glijden onder de camper door terwijl het landschap veranderd van redelijk plat en landelijk met leuke kleine dorpjes tot bergachtig met bossen op de heuvels en voorsteden die je vanaf de hoogte in de vallei ziet liggen. Kijk maar eens bij de video's voor een leuk stukje van de rit. En voor je het weet rijd je op de rondweg van een grote stad. We passeren Macon, Lyon, Valance en Narbonne. We oefenen alvast kleine Spaanse zinnen en proberen alle werkwoorden nog te herinneren die we hebben geleerd. Maar na een paar dagen door Frankrijk en het spreken van Frans moet het Spaans wel weer even op gang komen. We zetten de camper keurig om 16:00 aan de kant, want ja we leren van onze fouten. En nog een nacht op een swing'a'long camping met oude vellen is net iets te veel voor één mensenleven. We waren net weer een beetje bijgekomen en we durven eindelijk weer vrij rond te kijken zonder dat je een prins Albert of de plaatselijk voorover gebukte glasbak verwacht. De laatste dag in Frankrijk was er één waarbij we eindelijk lekker door konden rijden. De drukte van de maandag was nu echt voorbij. Langzaamaan kwamen de eerste Spaanse plaatsnamen op de borden. De grote steden als Barcelona dan wel, maar toch! Spaans! 

De rit ging zeer voorspoedig en rond de middag waren we bij de Spaanse grens. De grens die we zó graag willen passeren. De grens die het doel was van al ons voorbereidend werk. De grens die we met volle overtuiging willen overschrijden! We keken elkaar aan terwijl we onder het grensbord doorreden en zonder iets te zeggen wisten we beide dat we een belangrijk moment zeer bewust samen beleefden. En zo blij waren dat we dit zo samen kunnen doen, samen kunnen delen en samen echt bewust beleven. Het is de laatste rit naar ons nieuwe thuis. Er moet nog een heleboel geregeld worden, maar we zijn er! We zijn in Spanje!

En zoals gezegd om 16:00 stonden we keurig aan de kant om de eerste en gelijk laatste camping in Spanje te zoeken. Ik pak de telefoon en in mijn beste Fraans, Sprans en Engels kregen we het voor elkaar om een reservering te maken. We moesten naam, nummer en de hele reutemeteut doorgeven. Dan voelde best goed. Goed speurwerk op het internet bewees dat het een gezinscamping was. Eentje waar kleding verplicht was. Zeker weten? Zeker weten! Nog een uurtje rijden en we waren er. Onderweg nog even een snelle stop bij de supermarkt en hup, lekker door. Het zal 18:00 geweest zijn dat alles weer op zijn plekje stond. De camper level, de stoeltjes en tafel buiten en het stroom erop. Lekker de ventilator aan voor de katjes en wij onderweg naar het zwembad. Ahhhhhh..... het koele zwembadwater was een welkome verfrissing. En we hebben er dan ook lekker een uurtje doorgebracht.

Een dikke 500 kilometer hebben we maandag weggereden en we hadden nog maar 350 op de teller staan om Hondon de las Nieves te bereiken. Ons eerste Spaanse plekje onder de zon. Een plekje bij Aart en Monique. Een heerlijk gastvrij Amsterdams stel dat ons, zo bleek later, met open armen ontving. Een beetje schuchter reed ik richting het huis. We kenden ze nog niet persoonlijk, alleen via mail en app. Suus en Monique hadden in ieder geval een goede klik. Toch is het altijd afwachten of het beeld dat je voor jezelf schetst van een persoon overeenkomt met de persoon die je gaat ontmoeten. En waar ik iets gereserveerd richting het huis reed kijkend of ik door de poort zou rijden of toch maar voor de poort zou stoppen en even naar het huis zou lopen, kwam Monique al vriendelijk wuivend de oprijlaan oplopen vanaf het huis. En gebaarde dat ik met de camper gewoon door moest rijden door de poort en richting ons eerste huis in Spanje. Ons eerste huisje in Spanje is de kleine casita op finca Puesta del Sol van Aart en Monique. Ik reed de camper naar de plaats die Monique aanwees en we stapten uit. En eigenlijk vanaf het eerste voorstellen bleek dat we inderdaad een goede klik hebben. Na de eerste kennismaking werden we uitgenodigd om om 17:00 even lekker een borrel onder de druif te doen. We kregen een rondleiding en uitleg van de casita. Alles was keurig verzorgd, een keurig keukentje een slaapkamer met stapelbed wat voor de katjes de komende dagen even thuis is. En een lekker zwembad om even een verkoelende plons te kunnen nemen. Eén voor één brachten we de katjes naar binnen. Ineens worden je benen zwaar, de kracht om een kratje met spullen te tillen lijkt ver te zoeken en de koelkast inruimen is een herculestaak geworden. Maar we zetten door. Op onze laatste krachten van dat moment. Het besef dat deze mijlpaal is gehaald doet de vermoeidheid als een mokerslag binnen komen. We zetten de noodzakelijke dingen binnen en nemen een heerlijke plons in het gereedstaande bad. 

Om 17:00 lopen we richting het huis en kloppen op de oude bruine houten poort met een ronde bovenkant. De bovenkant van de poort valt precies in de boog van de perzik oranje gekleurde muur. Met daarboven een hele mooie oude druif die met gemak een bijna dicht bladerdak heeft gemaakt boven het gezellig ingerichte terras. Een mooie tafel met lekkere stoelen staat midden onder deze druif die een heerlijke schaduw geeft en de Spaanse zon voor even overtreft. Aan één kant van het terras staat een grote BBQ met aan beide zijden een ruim werkblad. De vloer van het terras is een mooie honingbruine betonnen vloer met een houtnerf afwerking. Zittend aan tafel kijken we uit over het heerlijke grote zwembad met Romeinse trap. Daarachter een pergola met twee zonnebedden met dikke kussens. We nemen een borrel en raken aan de praat. Wie ben je? Wat doe je? Waarom wilden jullie naar Spanje. En al gaandeweg bleken we steeds meer raakvlakken en gelijkenissen te hebben. Zoveel te vertellen en zoveel te vragen. Nog ééntje toe.... het is 19:30 als we naar ons huisje lopen. We hebben een zeer voldaan gevoel.

En ik ben zóóóóó trots op Suus. WE MADE IT!!