Bankgeheimen en automobielen

We zijn nog steeds trots dat we het toch maar voor elkaar gebokst hebben, die bankrekening. En heel stoer hebben we dan ook een gedeelte van onze centjes overgeboekt naar onze rekening. En niet gewoon van een Nederlandse bank naar een andere Nederlandse bank. Niet van onze eigen rekening naar onze spaarrekening. Spaarrekening? Bestaat dat nog hoor ik je denken? Maar van onze Nederlandse rekening naar onze Spaanse rekening. Wij gaan internationaal bankieren!!!!

Gelijk open ik google. Hoeveel mag ik doen in één keer zonder dat de fiscus me "pakt". Wat zijn de bedragen die banken moeten melden? Na velen uren speurwerk en zoeken naar mazen in de wet openen we onze Nederlandse bank app. Of zoals we dat tegenwoordig zeggen; la aplicación de nuestro banco Holandés, OLÉ. We weten wat de bedragen zijn om onder de radar te blijven, we denken dat het zo echt moet lukken en we de fiscus de grote middelvinger geven. We vullen het bedrag in en kijken elkaar nog één laatste keer aan.....zal ik op enter drukken? Durven we dit? Zo'n bedrag? in één keer? Met enige twijfel drukken we op de button op het scherm van onze iPhone. En dan is het gedaan, we hebben het geld overgeschreven naar onze Spaanse rekening. Snel de app van de Spaanse bank openen...... het radartje begint te draaien.....We klikken op het icoontje van onze rekening om het totaalbedrag te zien....het radartje begint opnieuw te draaien en in het beeld verschijnt; por favor espere que su pedido esté siendo procesado. HUH? Wat? Zijn we ons geld kwijt? Ging het niet goed? Verschrikt kijken we naar elkaar en een warmte golf trekt door mijn lijf vanaf mijn tenen tot mijn kruin. Je kent het wel zo'n whatthefuckikwilmeharenuitmijnhoofdtrekkenschrikmedepleurisgevoel. Het scherm wordt groen en er staat; su pedido se ha procesado correctamente. Groen! Ok? Toch? Corretamente? Lijkt me dat dat correct betekend? Nog zoekend naar hoe de Spaanse app werkt klikken we op een aantal icoontjes en het lukt ons om het rekeningoverzicht te openen...... gelukkig alle €40,- euro's staan op onze rekening. Ja wat had je verwacht, dat we echt alles in één keer zouden doen? De test was gelukt en met voldoende vertrouwen dat alles werkte wilde we een groter bedrag overschrijven. We openen de Nederlandse bank app weer, vullen het bedrag in, wat denk je..... Alle bellen gaan af en het scherm gaat op rood. Dit keer was het wel een groot bedrag. Dezelfde warmtegolf die net van tenen naar kruin schoot, vliegt met een rotgang nog een keer langs mijn ruggengraat naar boven en zet werkelijk elk haartje op mijn lijf rechtovereind. Gaat het met €40,- euro's wel goed en bij het echte grote bedrag niet. Een melding verschijnt in het scherm. "Uw dag limiet voor overschrijvingen is €5000,-". PFFFFffffffffoooooeeei dat was pas echt schrikken.

Nu we geld op onze banco hebben gezet word het tijd voor de volgende Spaanse inburgering, de auto! In Nederland heb je marktplaats, in Spanje milanuncio, duizend aanbiedingen, lekker speuren naar ons eerste Spaanse auto. Wat doen we? Kopen we een nieuwe? Een jonge 2de hands? Een barreltje voor de eerste tijd? Alles +en en -nen tegen elkaar weggestreept en is het het slimst om een oudere auto te kopen. Aangezien de gemiddelde Spaanse auto hier nog rondrijd met de stroomhaak fier omhoog alsof ze het stroom van de botsauto's op de kermis verwachten te krijgen. En de gemiddelde laklaag gelijk is aan een afbladderende 17de -eeuwse muurschildering in een vochtige kathedraal gedaan met vingerverf, hebben we besloten een 6de handse auto te kopen. Ook omdat we ons definitieve huis ook in een andere omgeving gaan kopen en daar dan een tweede goede auto erbij kopen. Is ook handiger met garantie en onderhoud om straks lokaal te kopen. Anyhow, terug naar milanuncio en lekker klikken en foto's kijken. Na enige tijd soepel klikwerk had ik een autootje gevonden. Een Renault Clio uit 1831, met 3 wielen 1 ruitenwisser en een fietszadel als bestuurdersstoel. Dat gaat m worden. Kan niks mis aan en volgens de advertentie altijd van een oud omaatje geweest. Ik had gisteren een afspraak gemaakt met de beste handelaar van Elche om te gaan kijken. En vandaag was het dan zo ver. Suus bleef thuis om even wat te kunnen rusten aangezien het er maar steeds niet van komt.

Ik stapte in de auto die ik gelukkig nog een keer mocht lenen wat Aart. We zijn er toch wel erg blij mee dat het steeds mag. En hebben het toch maar getroffen dat het zo klikt en dat het allemaal zo kan. Ik start de auto en rij door de eerste poort de oprijlaan af richting het buitenhek. Sjips..... denk ik als ik bij het hek sta, sleutel vergeten van het slot. Ik zet de auto in zijn achteruit en rij de oprijlaan terug naar het huis. Nadat ik parkeer en terug wil lopen om de sleutel te halen staat Monique al in de deuropening met een bosje sleutels....vergeten zeker? Met enig schaamrood op mijn wangen, wat je gelukkig niet ziet door mijn inmiddels zongebruinde huidje hoopte ik, pakte ik de sleutels aan en reed weer naar het hek. De rit naar Elche is ondertussen een bekende rit geworden en de tomtom is al niet meer nodig. In dit geval nog even om het laatste stukje in de stad te navigeren naar het adres van de vendedor de coche. Aangekomen op een kruising midden in de oude binnenstad van Elche parkeer ik op een kruising tussen allemaal flatgebouwen van 6 tot 8 hoog. De straten waren smal en allemaal 1 richtingsverkeer. Het was gematigd druk en eigenlijk alleen maar met mensen die naar huis leken te gaan. De winkels waren of al dicht of deden net hun rolluiken naar beneden om te gaan sluiten. Ik keek op mijn klokje en zag dat het al 13:30 was. Nog een half uurtje en het 8ste wereldwonder zou beginnen, de siësta. Ik parkeerde de auto van Aart op een plekje links van de straat en het laatste vak voor de kruising. Precies waar de tomtom zei dat ik moest zijn. Ik stapte uit en keek een om me heen. Een oudere man zat buiten op een krukje voor zijn groente winkel een peuk te roken, terwijl zijn hulpje de rolluiken aan het sluiten was. Ik keek even omhoog en zag dat alle ramen achter de met bloembakken beklede balkons ook dicht waren. Als er een airco unit op een balkon hing draaide die op volle toeren. Het was het heetst van de dag en ik stond op een kruising in een stad en keek nog eens om me heen. Waar zoek je naar als je naar een garage zoekt? Aanplakposters van olie. Een verlichte reclame van NKG spark plugs of op zijn minst een paar roldeuren met een autobrug achter de kleine ramen van de panelen van de roldeuren. Niets van dat alles. De ene hoek een dichte kroeg. De andere een verzekeringsbureau en nog verder gewoon een portaal van een flatgebouw. Wat nu? Ik zie aan het gebouw op de hoek aan de overzijde een straatnaam hangen. In mooie tegeltjes zoals je dat in Spanje kent. Ik pak mijn telefoon maak een foto en stuur deze via whatsapp naar Daniel de autohandelaar. Met de tekst, ik sta hier. Waar ben jij? Ik draai me om om terug te lopen en kijk nog eens naar de gevel van het verzekeringsbureau. Het ziet er wel bekend uit? Waar heb ik dat eerder gezien? Mijn telefoon gaat over en ik krijg een whatsapp, ik ben er met 5 minuto lees ik. Ahhhhh..... daar heb ik het eerder gezien. De profielfoto van Daniel is een foto van het verzekeringskantoor. Het is dus helemaal geen verzekeringskantoor maar een autohandelaar. Ik sta te wachten voor de deur en ben lekker mensen aan het kijken. Een jonge dame met opgespoten lippen stapt uit haar Porsche Macan en zet een hond in het droge stukje zand dat om de stadsboom op de hoek is aangelegd. Nou ja hond? Zo'n trillend klein cavia achtige hondje. Het beestje doet zijn ding en wordt keurig weer opgetild om terug naar de Porsche te worden gebracht. De jonge dame rijdt weer weg. Ach, het stadse leven. Ik draai me om en zie een Engelsman aankomen met de union jack op zijn donkerblauwe t-shirt en een kleine manbag aan een riempje over zijn schouder. Hij slentert op zijn slippers over de stoep richting de kruising, toerist. Er komt een piepende en krakende auto aan. Dat zal Daniel zijn denk ik en maak me gereed voor de ontmoeting. Hortend en stotend rijd het autootje door en slaat af verder de stad in. En terwijl ik het autootje volg spreekt de Engelse toerist me in vloeiend Spaans aan. Debes ser Jeroen. No hay otra manera. ¿De dónde eres y cómo llegaste aquí? ¿Para qué quieres usar el coche y cuál es la profesión de tu bisabuela? ¿Vienes por Renault Clio? VOL overtuiging zeg ik; SI! en dat was gebaseerd op de woorden Jeroen, en Clio. de rest had ik geen reet van begrepen.

We gaan zijn kantoor binnen en de reden dat het er uit zag als een verzekeringskantoor werd al snel duidelijk. De man verkocht niet alleen auto's hij kon ze ter plekke ook op naam stellen voor je. De wegenbelasting regelen, en een verzekering als het moest. Volgens mij verkocht de man zijn eigen schoonmoeder nog als het bod goed zou zijn. Misschien zelfs wel voor een slecht bod? Maar het was ook alleen een kantoor. Geen garage. Geen brug. Het bleek gelukkig dat Daniel ook enig Engels sprak en met handen voeten kwamen we er wel uit. Hij gebaarde mij om hem te volgen. Hij doet de deur van zijn kantoor naar de straat weer open en gebaard me nogmaals. Deze keer om naar buiten te gaan. Oh, denk ik hij heeft zijn garage en werkplaats vast ergens anders. In de volgende straat ofzo. We lopen twee blokken en waar ik een gebouw verwachte om binnen te gaan loodst Daniel mij naar de plaatselijke openbare parkeergelegenheid. Een plein met zo'n 50 parkeerplekken. En één van die plekken werd bezet door de bewuste zilvergrijze Clio uit 1627. Hij drukt mij de sleutel in mijn handen en vraagt mij de auto open te doen. Op dat moment gaat zijn telefoon. Een andere klant, denk ik. Druk telefonerend loopt Daniel iets bij me weg. Dit is mijn kans ik zal dit juweeltje.... Neh, toch maar niet. Ik maak een rondje om de auto. Deukje, krasje. Groter deukje, langer krasje. Ik open de deur en open de motorkap. Loop naar voren en kijk onder de auto of ik olie zie liggen. Kijk rond de koppakking en de bobine en controleer de rubberen buitenkabels of ze zijn uitgedroogd. Wat een oude bak. Ik stap in en Daniel komt in de bijrijdersstoel zitten. Tijd voor een proefrit. 15 minuten later stapt Daniel trillend en met zweet op zijn voorhoofd uit. Hij was blij dat de versnellingsbak er nog onder zat denk ik. Ik heb 'm even flink getest met hortend en stotend schakelen om de bak te checken. Stopproefje voor het groene stoplicht, en race m erin in zijn achteruit op een ander parkeerterreintje. En ik moet zeggen.....hij doet het redelijk goed. Ik parkeer het 14de -eeuwse cliootje weer op zijn plekje en we lopen terug naar zijn kantoor. Ik spreek met Daniel af dat als het 'm wordt ik hem dat morgen zal laten weten. En dat we, Aart en ik, dan om 12:00 al bij hem kunnen zijn voor het overschrijven. Ik rijd nog even lang het parkeerterrein om op me gemak de auto nog eens te bekijken en wat foto's te maken zodat ik het aan Suus kan laten zien. Thuis aangekomen heeft de tijd van de rit me toch enigszins sceptisch gemaakt over de staat van de buitenkant en de overall look van deze schitterende bolide. Ook Suus had haar twijfels. En bij twijfel nooit doen. Gelukkig heeft hij nog een andere auto die we wel graag willen testen. Een iets jongere megane. Dus morgen een nieuwe proefrit. En als die bevalt? Wie weet hebben we dan onze eerste Spaanse auto.......