Post en afgekeurde huizen

Plots zijn er weer een paar dagen voorbij gevlogen. Lekkere dagen met een warme en een gemiddelde dag. Eentje lekker luieren en af en toe even zwemmen. Beetje klussen aan de auto en wat administratie doen. Nederlandse overheden, formulieren en gaatjes prikken om ze in de eerste Spaanse administratiemap op te bergen. We hebben ook onze eerste post gekregen. Nog geen briefkaarten hoor, iedereen maakt nog kans. Maar onze Spaanse bankpassen zijn in de buzon (brievenbus) gedaan. Hier in de campo wordt de post niet huis aan huis gebracht zoals dat in Nederland gedaan wordt. Hier is er een lokale plek waar de verzameling van brievenbussen is voor de bewoners op het platteland. Een mooi gemetseld stenen muurtje met daarin de postbussen en met een dakje van Spaanse dakpannen. Niet iedere dag is er post. En niet iedere dag hoef je erheen. Als je een pakketje besteld kan het zijn dat de ene postbode het bij je aan de deur komt brengen. En de andere postbode je een whatsapp stuurt of belt dat je het moet komen halen bij de benzinepomp in het dorp, wel meteen even natuurlijk. Alles gaat nog net even gemoedelijker, wat rustiger en is het niet vandaag, dan is het mañana. Vrijdag ben ik met Monique even naar de buzon gereden zodat ik het ook wist te vinden, en er was post. Niet zomaar post, maar post waar we al enige tijd op zaten te wachten. Het ging om de bevestiging van het UWV dat de administratie van de emigratie voor hen was afgehandeld. Eén brief, één kantje, bevestigd, klaar! We hebben die avond een toost uitgebracht. UWV, check!

De weg naar Elche wordt zonder tomtom gedaan. Wel met een elleboogje uit het raam als ik vrijdagmorgen naar Daniel rijd. Mijn autohandelaar is ondertussen mijn mattie geworden. Ik vermoed dat hij er anders over denkt, maar ik blijf hem maar vriendelijk benaderen zolang hij nog allerlei zaken voor me moet regelen. En waar ik eerst dacht dat het een Spanjaard was, blijkt de beste man Roemeen. En ik maar denken dat mijn Spaans zo slecht was dat hij steeds naar het Engels overging. Blijkt dat mijn Spaans gewoon vaudloos is maar hij gewoon geen Spaans kan spreken. De afspraak was op vrijdag om 11:00 en de gasveren voor mijn achterklep waren binnen. Keurig op tijd stond ik bij Daniel voor de deur en zat hij zowaar al achter zijn bureau in zijn kantoortje. Een klein kwartiertje later zaten ze erop, en de afspraak was gemaakt dat hij een afspraak met zijn monteur zou maken om een afspraak met mij te kunnen maken. Kijk dat zijn nog eens solide afspraken waar je de klok op achteruit kunt zetten. De monteur van Daniel was namelijk op vakantie. De volgende stop was het kantoor van de bank. Met mijn richtingsgevoel kan het best zijn dat wanneer ik maar Valencia moet rijden ik in Madrid uitkom. Maar deze keer vond ik dat ik het zonder tomtom moest doen. Elche is een stad ter grote van Heerhugowaard, Beek en Donk of Billings Montana. Je kan er dus gemakkelijk verdwalen. Maar toch eerste links, rechtdoor tot het einde en langs de begraafplaats. Rotonde oversteken over de "provinciale weg" naar links en de eerst afslag links. Langs de begraafplaats. Hé ze hebben hier twee begraafplaatsen? Eerste weer links. Rotonde oversteken over de "provinciale weg" naar links de eerste afslag rechts. Je dacht toch niet dat ik drie keer langs dezelfde begraafplaats zou rijden. Plots besefde ik me dat ik niet naar de bank maar naar de Carrefour aan het rijden was. Maar..... nog wel steeds zonder tomtom. Terug het centrum in, langs een bandenhandel en een bakker, handig maar totaal onbekend. Een school voor Engelse taal, die herken ik. Een tabakszaak op de hoek? Ja! Ik zit goed twee straten verder naar rechts en ja hoor, de bank. En zoals zo vaak had ik ook deze keer mazzel en kon ik drie parkeerplekken rechts van de ingang mijn limousine langs de stoep manoeuvreren. De bankpassen hadden we via de app al geactiveerd. Maar bij de eerste keer pinnen met je kaart krijg je in het menu de optie om je pincode aan te passen. Ik stop mijn kaart in de pinautomaat en druk, slim als ik ben op de taal Engels. Vond ik wel zo veilig bij deze handeling. Het eerste menu komt op het scherm. Ik kijk naar de opties. Geld opnemen, geld storten, saldo bekijken, meer opties. Ik kies voor meer opties. Het tweede menuscherm verschijnt, in het Spaans. Ahhhhh..... Spaans......waarom nu? Wat is er gebeurd met mijn taalkeuze Engels? Ik bekijk de 5 opties en kan er twee ontcijferen. Bij één staat numero secreto. Huh? Vraagt die pinautomaat het telefoonnummer van mijn schoonmoeder? Ik wist dat dat je PIN-nummer is en druk op de optie. Het volgende scherm verlicht het pinhokje. Ik zie drie vakjes die moeten worden ingevuld. En bij alle drie staat Numero Secreto. Gelukkig staat bij de laatste 2 Nueva Numero Secreto. Ik gok dat het woord bij het eerste vakje "huidige" nummer is, en vul de nodige codes in. Met geknepen billen zie ik dat het scherm zwart wordt en het woord "espero"' verschijnt. Geduld. Nog vijf zweetseconden later staat er "acceptada". Zo dat is één, nu die van Suus. Zo trots als een hond met zeven lullen steek ik de straat over en loop de buurtsuper binnen. Ik neem ferme passen als ik naar de verse olijvenbar loop, en schep van alles lekkers in een grote bak. Dat heb ik wel verdiend. Loop terug naar mijn auto en rij deze keer in één keer goed. De weg naar huis is altijd makkelijker te vinden dan welke weg dan ook.

We hebben in de tussentijd ook nog een aantal huizen bekeken. Leuk op de foto, ruk in het echt. De details zal ik jullie besparen. Langs bergen en ravijnen over wegen die je met een Hummer nog niet zou willen nemen. Huiseigenaren die de sleutel van de zolderkamer "kwijt" zijn. Huizen waar we niet eens naar binnen zijn gegaan. En huizen waar we de auto niet eens uit zijn geweest. Maar we hebben weer een wijze les geleerd. Vanaf nu vragen we standaard; "Kan ik er met een vrachtwagen komen"? Nu heb ik geen nieuw autootje, maar ben toch maar even bij het plaatselijke winkelcentrum in Cocentaina gestopt om te controleren of mijn schutbord en spruitstuk er nog onder hingen. En of mijn karterpan niet in de bergen was blijven liggen. Ik zal nog weleens vertellen hoe het ging. Bij een kampvuur in de tuin van ons nog te vinden nieuwe huis, met een zaklamp onder mijn kin. 

Morgen staan er vier huizen op het programma en we beginnen om 12:00. We hebben er zin in! En ze zijn allemaal per vrachtwagen te bereiken!