Harley "Focking" Davidson

Vandaag zou het een echte Jeroen dag worden! Meteen toen ik wakker werd begon ik direct als een holbewoner te grommen en andere oergeluiden te maken, zette m'n beste spierballen op en liep als een gorilla met veel te grote ballen de slaapkamer uit. We gaan naar het Mekka van de motorrijder. De bible belt van de tweewielers met benzine motoren. Het Rome van de rubbersnuivende burnout gummers. 400 West Canal Street, Milwaukee, 53201 Wisconsin.

Hier worden elke dag nieuwe panheads, shovelheads, flatheads en knuckleheads op de wereld gezet. Die met liefde benzine ingeblazen krijgen en er een heerlijk ritmisch laag ronkend geluid voor teruggeven. Even kneep ik mezelf in mijn arm, het is echt.

Alleen de ingang al zo groot, zo mooi. Dit is toch wel een van de weinige museums waar ik voor in de rij zou gaan staan. We lopen van de parkeerplaats naar de ingang waar grote stalen constructies en hoge plaatstalen deuren ons verwelkomen. Wie zegt dat staal koud overkomt??? Ik word helemaal warm van binnen bij de aanblik. Binnen is het hartstikke rustig, heerlijk. We worden heel hartelijk welkom geheten door een man in een leren bodywarmer inclusief baardje. Hij brengt ons naar de kassa en we betalen de entree. Ik neem er een audiotour bij voor $5 en krijg een apparaatje voor om m'n nek overhandigd. De tentoonstelling begint op de eerste verdieping dus we moesten even traplopen. Boven aangekomen staat de volgende Harley Dude ons al op te wachten. Van hem krijg ik de hoofdtelefoon die bij het apparaatje hoort.

De eerste aanblik die je ziet is een 5 meter breed gangpad met over een lengte van 200 meter alleen maar Harley's. Vanaf de aller aller eerste uit 1903 tot en met de overgang van de knuckle naar de panheads van eind jaren 40.

Ik loop de galerij op en verbaas me over het aantal bewaard gebleven oude Harley's wanneer Suus me wijst op een afslag naar een ruimte die ik had gemist. Ik draai me om kijk de ruimte in en met een brok in mijn keel loop ik naar wat er daar in een prachtig uitgelichte glazen kubus staat. Dat is 'm! Harley Davidson #1. In mijn oren klinkt een prachtig nostalgisch gesproken verhaal over de 3 gebroeders Davidson en ene meneer Harley. Waar me wordt verteld hoe ze de eerste motorfiets leven in hebben geblazen.

Tewijl ik luister naar het verhaal loop ik een rondje om de glazen kubus heen en verwonder me over hoe dit bewaard kan zijn gebleven. Op dat moment vertelt de man in mijn hoofdtelefoon. "Don't you wonder how it can be that this No 1 model is still here?". En krijg ik de uitleg over hoe de vier heren die Harley Davidson begonnen zijn, altijd vanaf de eerste dag hun papierwerk, ontwerpen, reserve onderdelen, verkoop bonnen, inkoop papieren en bankgegevens hebben gearchiveerd. En zo ook dit eerste exemplaar wat pas op 1 juni 2006 uit een geheime kluis hier naar Milwaukee is gebracht toen de opening van het museum was. En nu als pronkstuk van het museum staat te glimmen in zijn volle glorie. Samen met het verhaal dat je hoort over de geschiedenis, en hoe de mannen in een klein houten schuurtje hun eerste motorfiets gemaakt hebben voel je toch een beetje hoe het moet zijn geweest in die tijd. Lopend langs alle Harley's zie je de evolutie van dit merk. Ik kan er niets aan doen maar zie in gedachte die 4 plaatjes van aap op vier poten naar de mens op 2 benen.

Aan het einde van de galerij is een wand met alle tanks die zijn uitgegeven over de jaren. Elk jaar was er een design dat als standaard werd aangeduid. Hieronder zie je die van 1974 (mijn geboortejaar) en 1991 (geboortejaar van Suus).

Nadat we de eerste verdieping hebben gehad lopen we via een muur waar gearchiveerde documenten hangen richting naar wat we dachten de begane grond. Echter bleek er nog een verrassing, een tweede verdieping. Hier kun je met de lift nog hoger en kom je in het hart van de restauratie afdeling. Hier staan werkelijk honderden glimmende Harley's. Keurig gearchiveerd op nummer in stellingen. Ik denk bij mezelf.... ééntje maar, ik ben niet hebberig. Hoef er maar eentje.... maar hier kunnen we niet bij. En mogen we niet van dichtbij kijken. Al deze motoren staan achter een hoog hek en onbereikbaar voor ons.

Een man komt uit een lift en loopt naar zijn werkplek. Niets bijzonders. Gewoon een bureau zoals alle anderen. Zo één als waar we allemaal wel achter gezeten hebben. Waar je je spullen op kwijt kunt, je broodtrommel in de la doet in afwachting van de lunch. En je muis maar eens heen en weer schuift, om je beeldscherm wakker te maken. Gewoon een bureau. Echter er is één ding anders aan dit bureau waar de man zijn tas op neer zet. Één ding dat dit bureau zoveel leuker en gewilder maakt dan alle andere bureau's. Dit bureau staat namelijk aan de andere kant van dat enorme hek. Dit bureau is van de man die al die prachtige motoren in het museum één voor één heeft mogen restaureren. Wat een bureau........

Nadat ik nog eenmaal achterom gekeken heb stappen we in de lift en gaan naar de begane grond. Daar is ook nog een hele afdeling met de nieuwere motoren en de buitenbeentjes, de specials en de rariteiten. Ook daar kent Harley zijn deel in. Ook zijn hier de motoren van beroemde films te zien. Zo staat hier de volledig chromen chopper uit de klassieke motor film "easy rider", gebroederlijk naast één van de drie gebruikte Fatboys uit de film Terminator 2.

Kortom we hebben onze ogen uitgekeken. En wat een mooie dingen hebben we gezien. Natuurlijk was het voor mij een stukje leuker dan voor Suus, maar ook Suus heeft genoten. Kijk maar eens bij de rest van alle foto's. Daar kun je goed zien wat voor moois er allemaal uit de fabriek van Harley Davidson komt. Lopend naar de uitgang hadden we toch wel trek gekregen. Best hard werken hoor de hele dag motoren bekijken. Dat is een intensief proces van bestuderen en absorberen. Daar krijg je honger van. Lopen we net langs het restaurant, dat heel handig net voor de uitgang zit. Alsof ze het zo bedoeld hadden. De geur van motorolie en brandend rubber werd verdrongen door de indringende geur van grote stukken vlees die op een grill het laatste doel in hun leven hadden bereikt. Met andere woorden tijd voor de lunch. De keus was snel gemaakt, zie de foto hieronder.

En er was geen woord van gelogen.

Na het eten moesten we even de benen strekken en waar beter dan in de Harley Davidson winkel. Die ook weer heel handig net na het restaurant was gesitueerd. Er waren een heleboel hebbedingetjes te krijgen. En je moet je altijd weer bedwingen om geen troep te kopen die je op dat moment echt nodig denkt te hebben, maar in werkelijkheid achter in de kast belanden na thuiskomst. Ook deze keer is het weer niet gelukt om onszelf te bedwingen. Met als piece de resistance een sleutelhanger voor de sleutels van mijn eigen Harley die thuis in de schuur geduldig op me staat te wachten.

Morgen een drukke dag, lange rit van Milwaukee naar Minneapolis. 7 uurtjes sturen, heerlijk!