De laatste "dakloze" dag.

14 december 2021 - Villajoyosa, Spanje

En ineens zijn er weer weken voorbij. Weken waarin de meest rare dingen gebeurd zijn. Waarin we tussentijds nogmaals verhuisd zijn naar een andere stad. Weken waarin we mensen van een andere kant hebben leren kennen. En weken waarin we wederom de bevestiging in onze flexibiliteit hebben gekregen en we er samen nog sterker uit zijn gekomen. En waaruit blijkt dat we zo, zo sterk zijn. Als we het maar samen doen.

De wekker stand op 07:30. Aangezien we vandaag een belangrijke dag hebben. Het is namelijk de eerste van de twee opvolgende dagen dat we ons bij de notaris in Alicante mogen melden. Na al het lange lange voorbereiden en al het extra werk om Nederlandse en Spaanse instanties en adviseurs en medewerkers achter de broek aan te zitten om toch maar gedaan te krijgen waar ze voor betaald krijgen, of waar we ze voor betalen, op de dag dat het nodig is dat ze het doen was het dan zover. We hebben de eerste handtekeningen gezet bij de notaris. En zoals veel dingen in Spanje gaat het allemaal met een hoop poespas en een hoop drama. Als je denkt dat een huis kopen in Spanje een kwestie is van zoeken, kiezen, kopen dan heb je het mooi mis. Zeker als je geen Spanjaard bent en in Spanje een huis gaat kopen. Zoals ik al zei de wekker stond op 07:30 want we moesten om 10:00 bij de notaris zijn. Zo rond 06:00 zijn we maar koffie en thee gaan maken aangezien we, om de één of andere reden, net wat vroeger wakker waren dan de wekker. De gezonde spanning en verwachting van wat er komen zou maakt slapen wel een stukje moeilijker. En dus na een koppie nog even lekker terug in bed. Nog even doornemen wat er nu eigenlijk allemaal nodig is geweest tot nu. En wat er allemaal is gebeurd tot nu. Maar meer nog wat er vanaf nu staat te komen. 

Woensdag 1 december. In de avond zitten we in lekker op de bank naar wat tv te kijken en alvast aan het kijken wat er in de buurt van ons huis aan bouwmarkten en warenhuizen zit. We praten over welke meubels in welke kamer en waar we de inloopkast gaan maken. Willen we al een nieuwe douche nemen of wachten we nog even tot we er wat langer wonen. Hoe zal het zijn als we het zwembad voor de eerste keer helemaal opstarten en het winterzeil eraf kan. Eerder die dag had ik de verhuurder laten weten dat we alles rond hadden en dat we verwachte de veertiende en de vijftiende van december zouden gaan tekenen. Er waren nog een aantal documenten die binnen moesten komen maar in principe was alles rond. Behalve de bevestiging voor de datum. We hadden een afspraak met de verhuurder dat we in principe tot maart zouden kunnen blijven en dat we wekelijks op konden zeggen. En al die tijd ging het prima. Ik betaalde vierwekelijks vooruit op woensdag. Behalve de laatste keer. die keer betaalde ik twee weken vooruit aangezien de datum van de vijftiende weleens definitief zou worden als laatste dag. De beste verhuurder had in het verleden aangegeven dat ze erg blij was met het extra stukje inkomen aangezien het allemaal best krap voor haar was. Waarvan wij dachten dan snijdt het mes aan twee kanten. Wij een dak boven ons hoofd tijdens de zoektocht en zij een stukje extra inkomen. In de maanden die volgde kochten ze allerlei leuke luxeartikelen waarvan ze aangaven dat al lang te willen doen en het nu eindelijk kon. Ook vliegtickets voor bezoek aan familie in Nederland. En het ging allemaal prima. Iedereen blij. Echter waren er wel al wat kleine scheurtjes in de "relatie" gekomen. Zij wisten zeker dat het allemaal niet meer ging lukken voor de kerst en eigenlijk ook niet voor maart. Alle procedures en documenten enz enz. Nee ze waren zeker dat het nog wel maanden zou duren. Zelfs zo zeker van hun zaak dat ze dat bevestigde met; "wij hebben nog wel maanden inkomen van jullie". Ik deed het af met een dooddoener als, we zullen wel zien, en wie dan leeft wie dan zorgt. Kluitje naar het riet, kastje naar de muur. Ondertussen wilde we, ook ondanks dit, zo snel mogelijk ons eigen huis betrekken. Dit was nu eenmaal niet "ons" huis. Maar deze verandering in de verhouding huurder/verhuurder hielp zeker in de motivatie. Buiten dat werd het steeds negatiever als we info deelde. Als we zeiden dat er zonnepanelen waren, dan was het vaak bewolkt. Als we dan zeiden dat we ook windmolen hebben, dan waait het niet altijd. Als ik dan aangaf dat we ook nog een 18Kva generator voor backup hebben, dan is de diesel heel duur. We konden maar beter zoiets als hun huis kopen, dat was veel beter. Sterker nog we hadden een bericht gekregen van de makelaar die zij hadden gebruikt dat ze ons wel zou helpen aan ons droomhuis. Ze had van onze verhuurder alle details van onze wensen al doorgekregen. En dus ook al huizen voor ons uitgezocht. Nadat we ook die makelaar hadden uitgelegd, net zoals we de verhuurder al 10 keer hadden uitgelegd, dat dat absoluut niet was wat we zochten en ook zeker niet in die regio, kregen we ook nog eens commentaar dat we niet met die makelaar wilde samenwerken. Langzaamaan bekoelde alles en besloten we om eigenlijk zo min mogelijk, behalve noodzakelijk, te communiceren. En toen kwam de dag dat ik ze ging vertellen dat het zo ver was. Helemaal in mijn nopjes dat ons harde werken, bellen en mailen zijn vruchten had afgeworpen. En nadat de afspraken bij de notaris waren bevestigd ging ik op woensdag 1 december vertellen dat inderdaad 15 of 16 december onze laatste dag zou zijn. 

Uiteindelijk ging de wekker wel gewoon af om 07:30 ondanks dat we al wakker waren. Gisterenavond hadden we alles al voorbereid en de benodigde documenten klaargelegd. Onze paspoorten netjes in een mapje en kopieën van onze NIE nummers (SOFI) gezamenlijk in de tas. Onze kleding hing netjes klaar, en de tomtom was ingesteld. Op ons gemak kleden we ons aan en deden nog een kopje koffie. Even langs de katjes voor hun natje en hun droogje. En even bij de kippetjes langs. En ja hoor, 3 verse eitjes. Paar sneetjes witbrood in de toaster, eitjes koken en nog even lekker ontbijten. Het is een half uur rijden van Villajoyosa naar Alicante. Dus we nemen het ruim. We moeten ook eerst nog parkeren. Eerste keer door het centrum van Alicante dus we rijden om 09:00 uur weg, met een half uurtje speling. Wel alles van te voren al opgezocht hoor. Waar te parkeren en hoe te lopen. Lang leven google earth en maps. Keurig geplant waren we 09:45 scherp bij de notaris. Ik meld ons aan bij de balie waar de Spaanse dame ons enigszins verbaasd aankeek toen mijn antwoord op haar vraag 10:00 was. Maar, dan zijn jullie een kwartier te vroeg was haar reactie. Ze werpt nog een blik op haar blaadje met afspraken en kijkt met een glimlach weer omhoog. Ahh, zegt ze Hollanda. Ze verwijst ons naar een andere dame die ons naar de spreekkamer geleide om de eerste zaken te tekenen. Het zogeheten transparantie document. Wanneer je dus in Spanje een huis koopt maar de taal niet 100% machtig bent is het bij wet verplicht dat je een tolk moet meenemen die dan alles aan je uitlegt nadat de documenten in het Spaans worden voorgelezen. De eerste dag tekenen is dus niet meer dan het doornemen van wat er op de tweede dag getekend gaat worden Inhoudelijk uitleg, en waarschuwingen, bedenkingen kunnen worden uitgesproken en vragen kunnen worden gesteld. Alle contracten en andere documenten worden als voorlopige contracten inhoudelijk besproken. En achteraf dienen alle partijen te tekenen dat ze begrijpen wat er getekend gaat worden. En dus hebben wij vandaag 2 uur lang Spaans, vertaald naar Nederlands alle stukken doorgenomen. En wat blijkt, ons Spaans gaat zeker vooruit. Veel stukken hadden eigenlijk al geen vertaling nodig na de uitleg in het Spaans. Ondanks dat het wel allemaal vertaald werd, aangezien dat dus wettelijk verplicht is. Vele passages uit de aankoopakte worden doorgenomen. De vrouwelijke notaris in het Spaans, onze tolk in het Nederlands en wij van alles wat. En dan halverwege het gesprek en de vertaaluitleg verteld de Spaanse notaris in vloeiend Nederlands dat ze best onder de indruk is van wat wij in het Spaans begrijpen. Suus en ik keken elkaar aan en maakte tegelijk dezelfde opmerking. Huh? Spreek je Nederlands. 

Woensdag 1 december 21:30. Een hard gebons op onze deur en we schrikken beide op van de bank. Je eerste gedacht is dat er iets is bij de verhuurders waar ze hulp bij nodig hebben. Zeker aangezien een maand eerder de vrouw ook al 's nachts naar het ziekenhuis moest. Ik sta op en loop naar de deur. Ik doe de deur open en de verhuurster staat op de stoep. Zo dronken als een aap en helemaal over haar toeren. Ik vraag wat er is en nog voor ik mijn zin af kon maken kreeg ik een regen aan beschuldigingen over me heen. Wat dachten wij wel niet dat we eerder dan maart weg zouden gaan. Want dat was toch de afspraak! Ik wilde haar wijzen op de overeenkomst dat we beide hadden afgesproken dat we wekelijks op konden zeggen. Maar ook die zijn kon ik niet afmaken. Ze had de rekeningen van water en stroom binnengekregen van de afgelopen 3 maanden. En die waren toch wel hoger dan toen ze nog met zijn tweeën waren. Waarop ik het antwoord gaf dat als je met zijn vieren bent dat nogal logisch is. Maar zoals eerder gezegd waren er een hoop luxe spullen gekocht in de tijd dat wij daar waren. En toen ik haar de vraag stelde of ze de door ons betaalde huur niet had gereserveerd voor die logisch te verwachten hogere rekeningen ontplofte ze. Met dubbele tong vertelde ze ons wie wij wel niet waren om daar over te oordelen. En dat zijn haar zaken, haar geld. Boos was ze, boos.... zo boos dat ze schreeuwde dat we nog een week zouden krijgen en dan moesten we eruit. Ze had nieuwe huurders en die waren wel normaal. Boos loopt ze ons woonkamertje uit en schreeuwt naar ons; "ik wil jullie zo graag weg dat je ook de laatste week huur niet hoeft te betalen". Ik doe de deur achter haar dicht en kijk Suus aan. Kwam ze nu echt eerst klagen dat ze de rekeningen niet meer kan betalen, en zegt ze vervolgens dat we geen huur meer hoeven te betalen? Al met al was het wel een kutbericht natuurlijk. Wij waren hartstikke blij met het vooruitzicht dat we in ons eigen huis konden. En dan wordt je een week van tevoren op straat gezet.... En dit is één van die weken waarin we dus onze flexibiliteit hebben moeten gebruiken. We namen ons voor om in ieder geval zo snel mogelijk weg te zijn.

De volgende morgen loop in naar de katjes om ze eten te geven. En kom in de man van het stel tegen. Hij komt met grote passen op me af, heft zijn vinger in de lucht en zegt; Dus jij gaat niet meer betalen voor de laatste week?! Ik kijk langs hem heen en zie om een hoekje zijn vrouw staan. In een rustige stem vertel ik hem dat zijn vrouw dat zelf schreeuwend heeft duidelijk gemaakt, terwijl ik met mijn vinger naar haar wijs. Geschrokken komt ze achter het muurtje vandaan en voegt zich bij het gesprek. Ik vraag haar of ze hem nog niet heeft verteld van het gesprek dat de avond ervoor heeft plaatsgevonden. Zij een rood hoofd, en hij twijfel in zijn ogen. Was hij nu echt op een boodschap gestuurd die niet helemaal juist was? Je kon het aan zijn gezicht aflezen. Het toneelspel wat volgde is niet de moeite waard om te vertellen. Maar bevestigde alleen maar dat we hier weg wilde. Weg uit deze negatieve omgeving. De volgende dag hebben we de ochtend gebruikt om een ander onderkomen te vinden. En Suus had het eigenlijk binnen een paar uur voor elkaar. Daarna hebben we gelijk een busje gehuurd en doorgepakt. We zijn begonnen met inpakken. Alles dat we wilde wassen nog gewassen. We moesten 8 december weg zijn. Aangezien 6 en 8 december feestdagen waren konden we alleen een busje huren voor 7 december. En dat pakte allemaal geweldig uit. Zo bleek dat de beste verhuurders namelijk die hele dag weg waren. Op ons gemak hebben we alles kunnen inladen. We hebben de eer aan onszelf gehouden. Alles keurig achtergelaten, wel foto's gemaakt van alles. En dat ook duidelijk gemaakt dat we dat hebben gedaan, dus geen gezeik achteraf. We hebben een brief voor ze achtergelaten, de sleutels door de brievenbus gedaan en zijn met gierende banden vertrokken. We zitten nu in een hele knusse air B&B in Villajoyosa met een apart huisje voor onze katjes. Een super vriendelijke Nederlandse eigenaar die niets uit de weg gaat om het ons naar de zin te maken. Vandaar ook de verse eitjes in de ochtend. Ik moet ze alleen wel zelf rapen bij de kippen. De straf.

De Spaanse notaris trok een glimlach toen ze onze verbazing zag en gaf uitleg dat ze met een Nederlander getrouwd is. En daarom dus zo goed Nederlands sprak. Ook onze gestoria en tevens tolk moest wel even lachen bij het zien van onze gezichten. Het zorgde er wel voor dat de rest van het gesprek vlot verliep en we na zo'n 2 uur weer buiten stonden. We geven elkaar een knuffel en lopen naar de starbucks op de hoek. Met onze koffie en bagels gaan we zitten. De vreugde is groot, heel groot! Morgen is het zover!!!! Morgen gaan we tekenen voor de aankoop. De aankoop van ons leven. De aankoop voor onze toekomst. Ons droomhuis op de berg! Nog één nachtje slapen.......

3 Reacties

  1. Suus:
    14 december 2021
    Nog maar een paar uurtjes.. dan begint ons volgende avontuur! ❤️ Never a dull moment in our lives. Always a pleasure to deal with 💪🏻 Bring it on world! We’re ready to take you over! 😁
  2. Ilse & Tonie:
    15 december 2021
    Geweldig voor jullie Gefeliciteerd. Jammer dat het zo is afgelopen met de verhuurders waar jullie zaten. Maar niet getreurd jullie eigen huis staat te wachten op jullie.
  3. Marjan Van Herk:
    16 december 2021
    Heeeeel veel geluk en vooral gezondheid in jullie nieuwe optrekje 💋❤️